donderdag 30 december 2010

Verwerking gaat in stappen

Iedere keer als je iets meemaakt wat je erg aangrijpt, dan verwerk je het in stappen. De afgelopen maanden heb ik dat goed gemerkt met de verwerking van het overlijden van mijn moeder. Eerst was er in september de dag, waarop ze 80 zou zijn geworden. Daar leefde ze al lang naartoe. Ze had zelfs de zaal in het verzorgingshuis al gereserveerd voor het geplande feest. Daar hield ze van. Met haar hele familie- en vriendenkring bij elkaar. Daarna hebben we in die maand nog met familie en vrienden een H. Mis ter nagedachtenis van haar bijgewoond.
Op 2 november zijn we in de plaats waar ze 50 jaar gewoond heeft naar de Allerzielen H. Mis geweest.Die vrijdag hebben we in het verzorgingshuis, waar ze op het laatst woonde, haar met bewoners, medewerkers onze familie en andere familie van overleden bewoners en medewerkers herdacht. Dat werkt heel reinigend heb ik gemerkt.
In december heb ik eindelijk met mijn zusje het herdenkingplaatje aan onze ouders op een grote steen , die daarvoor staat op de begrafenisplaats in Lelystad, laten bevestigen. Was een sfeervol moment in de sneeuw. Nu rest alleen de administratieve afhandeling en het verwerken.
Het leek dit jaar wel of het missen met de kerst groter was dan vorig jaar. Alles is natuurlijk wat meer tot rust gekomen en dan komt je gevoel naar boven. Het is allemaal prima en mooi gegaan. Maar ik had haar best graag nog langer hier gehad, als dat in een mooie lichamelijk en geestelijk gezonde gesteldheid had gekund. Aan de andere kant zeg ik ook wel eens...... met 51 jaar ben je ook groot genoeg om het zelf te kunnen. Gelukkig hebben ze me goede bagage meegegeven.
Eind november was ik nog even bij de Orpheushulpverlening. Zo'n middag voor de hetero's in of uit relaties met een homo/lesbisch/bisexuele partner. In het gewone leven denk ik dat ik alles een goede en mooie plaats heb gegeven. Op die middag merkte ik weer wat die "strijd"/zoektocht van 23 jaar met mij heeft gedaan en doet. Dus nu overweeg ik toch naar het weekeind van februari te gaan. Aan de ene kant jammer om thuis weg te zijn en aan de andere kant ook voor nu goed om alle losse eindjes de kans te geven om een juiste plaats te krijgen.
Verwerken gaat in stappen  en vraagt tijd......

dinsdag 19 oktober 2010

En toen dacht ik zo maar weer: "Even mijn moeder bellen."

Net na het aankleden, terwijl ik mijn schoenen aan het aantrekken was, zat ik nog na te genieten van de mooie avond, die ik gisteren beleefd heb.
Ik ben een nieuwe weg ingeslagen en merk steeds meer, dat dit zo goed past en voelt. En wat helemaal mooi is? Het voelt ook voor de ander goed, die ik in de cursus heb. Er was zo'n prachtige constructieve emotie voelbaar in de groep. Zomaar in een klaslokaal met een betonnen muur, zonder dimmer en met een niet brandende kaars.........
Heel automatisch kwam de gedachte bij mij op, dat ik dit mooie gevoel met mijn moeder wilde delen. Ik wilde haar even bellen.... Maar dat kan niet meer. Al bijna een jaar niet meer. Bijna een heel jaar.
Vlak na haar overlijden had ik wel 20 keer per dag het idee om mijn moeder te bellen. Iedere keer vond ik dat dan best confronterend. Maar nu voelt het eigenlijk heel mooi.
Jaren heb ik haar dagelijks gebeld om te horen hoe ze de dag begon. Dit deed ik ook, omdat ik wist dat mijn moeder niet altijd zo makkelijk leefde sinds mijn vader overleden was. Op gegeven moment was haar oudere broer erg ziek en daar maakte ze zich zorgen over. Daar is het bellen begonnen.
Later waren er steeds andere bezorgde redenen en zo is het bellen gebleven. Het leven was ook lastig voor haar na de dood van mijn vader. Het is voor haar een hele lange rouwperiode geworden en daarna mankeerde ze van alles.
We hebben elkaar niet altijd zo begrepen. Eigenlijk voelde ik me heel lang onbegrepen. Het laatste half jaar van haar leven is dat duidelijk veranderd en daar ben ik heel erg blij mee.
Daarom is de emotie, die ik nu voel, dat ik haar niet kan bellen een hele mooie. Ik wilde haar namelijk bellen om een mooie ervaring van mij met haar te delen. Wie weet delen we die nu ook wel.
Zelf geloof ik niet in leven na de dood of zo. Wel ben ik er van overtuigd, dat we doorleven in de gedachten en gevoelens van de mensen met wie we in het leven een mooie band hebben opgebouwd. Zo heb ik het dus toch gedeeld vandaag met haar.
Het wordt vast een bijzondere dag vandaag.

maandag 18 oktober 2010

Steun de actie van Clean Air Nederland!

Clean air Nederland voert actie tegen rookcafés. Dat vind ik een goed plan.
Ik heb zelf altijd 3 dagen flinke last van als ik in een rokerige omgeving ben geweest. Afgelopen jaar kon ik niet naar een nieuwjaarsreceptie en niet naar een verkiezingsavond, omdat daar gerookt werd.
Ik zou ook graag wat rookvrijer op terrassen willen kunnen zitten! Nu lijkt die "frisse" buitenlucht de vrijplaats voor rokers en ik merk steeds meer, dat nietrokers dan maar binnen gaan zitten.
Kortom: vind je schone lucht ook belangrijk en fatsoenlijk naar elkaar? Bezoek dan de site van Clean Air Nederland: http://www.cleanairnederland.nl/

zaterdag 16 oktober 2010

Vredelinghuwelijk

Het is zondag 30 jaar geleden, dat ik, zwaar ongesteld (letterlijk, dat vergeet je nooit) om 9 uur 's morgens met mijn toenmalige vriend, in het huwelijk ben getreden. Zulke dingen zetten me wel aan het denken. Hoe ging dat in die tijd, hoe overwogen was die beslissing, wist ik eigenlijk wel wat ik deed?
Nee, dat wist ik niet weet ik nu, maar dat wist ik toen zeker niet.
We kenden elkaar maar kort. Eigenlijk hadden we elkaar in december voor het eerst gezien, gingen we in februari zoenen en eind mei samenwonen. Hij wilde uit huis, ik moest eigenlijk mijn kamer af en een nieuwe richting zoeken, we waren erg verliefd, dus gingen we samen verder.
Dat samenwonen heeft heel veel problemen gegeven. Ik heb zelfs een adreswijziging teruggekregen van een tante, omdat ze met die "vuiligheid" niets te maken wilde hebben.
Beide ouders waren ook erg verdrietig. Mijn vader noemde het Hokken en "die vent moest me dan maar onderhouden." Dus de studiebijlage zou er niet zijn, als ik weer ging studeren. Mijn moeder was er beslist tegen, maar wist zich geen raad, maar toen we tijdens het verhuizen langskwamen kregen we wel een pak koffie van mee.
Mijn schoonvader kwam op gegeven moment wat schoorvoetend kijken naar ons kamertje van 3 x 3 bij onze Turkse huisbaas. Het heeft ruim 2 maanden geduurd, denk ik, voor zijn moeder kwam. (Nu ik dit schrijf bedenk ik me, dat dat wel eens een heel andere reden kan hebben dan ik toen dacht. Ga ik toch eens navragen)
Met al die tegenstand was mijn drive niet te stuiten. Ik zou er wat van maken en ze laten zien, hoe goed dit voor mij was.
Dus toen de vervangende dienst niet leek te lukken op een manier, die ons samen paste, zijn we getrouwd, mijn lief ging hele dagen werken en mijn eerste jaren studie meefinancieren en ik ging met hem trouwen. Had wel uitgezocht of ik mijn eigen achternaam kon behouden, want die achternaam inleveren vond ik een stap te ver.
De avond tevoren heb ik zijn trui afgebreid, die hij bij ons huwelijk gedragen heeft. Zelf wist ik even niet wat ik aan zou trekken. Het werden mijn witte Dukkies (met wijd uitstaande witte sokken, maar ik had niet anders) onder mijn spijkerbroek. Ook dit deden we dwars tegen alles in op onze manier. Onze manier heeft helaas niet echt de kans gehad, die de liefde die wij voor elkaar voelen verdient. Mijn lief bleek niet "standaard" in elkaar te zitten en daar kan hij niet zo goed mee omgaan, waardoor dit voor mij nog lastiger werd dan het al was. De maatschappij en zijn familie maken het hem nog steeds niet makkelijk daarmee. Voor mij was dat uiteindelijk de reden om anders verder te gaan. Al blijven we altijd samen de ouders van een heel mooi jong.

woensdag 15 september 2010

Het dreigt te lukken

Het was eerst een hele klus voor me dat hardlopen. Maar ja, ik vertrok met 11,5 km per uur merkte ik later. Dat is niet zo slim. hierom heb ik nu netjes een schema van internet geplukt, loop op straat alsof ik achteruit loop, maar....... de conditie en looptijd schieten vooruit. Dus ik doe buiten net of ik gek ben en pas mijn tempo aan aan een beginnende loper. Als ik eerlijk ben, ben ik reuze trots.
Mijn gewicht neemt ook rustigaan wat af, dus het gaat lukken!

zaterdag 4 september 2010

Zo groot hoef ik niet te worden

Herkennen jullie mijn kreet: "Zo groot hoef ik niet te worden!"
Natuurlijk wil ik mij ontwikkelen en ik besef me heel goed dat dit het beste gaat door dwars door het leven heen te gaan. Maar dan is het nog niet altijd makkelijk.
Gisteren was ik bij een buurman op bezoek, die via het bloedgeven aan de bloedbank erachter kwam dat hij darmkanker heeft met uitzaaïngen in de longen. Super vervelend. Dat wil je nooit horen en al helemaal niet als je nog meiden rond de 20 hebt. Het is nu afwachten of de chemo doet wat hij zou kunnen doen. De buren gaan er heel open, realistisch, maar ook stoer mee om.
Daar ben ik natuurlijk even langs geweest. Op zulke momenten denk ik ook: "Zo groot had ik niet hoeven worden".
Door het verkeerde weefsel in het been van  mijn zoon stond 7 jaar terug ons leven op zijn kop. Nu lijkt het rustig, maar we zitten nog vol in de controle jaren. Het leven is gewoon nooit meer zo vanzelfsprekend als daarvoor.
Hierdoor kun je je wel inleven in de zorgen van anderen. Dit is zeker waardevol. Maar toch: "Zo groot had ik niet hoeven worden".

dinsdag 31 augustus 2010

Het lekt bij de loodgieter!

Goede bedoelingen had ik al heel het jaar. Resultaat: 2 kilo erbij en minder fit dan de bedoeling. Oké er was een tennisarm en er zijn nog veel meer excuses. Maar toen ik vandaag op een informatieve bijeenkomst was, die aan het einde werd toegesproken door een bekende man voor mij, wist ik het zeker. Hij stond daar in een vertegenwoordigende functie met vet haar, een hele dikke buik en een verkreukt pak.
Ik ergerde me, maar als ik eerlijk was, was dat vooral aan mezelf. Ik maak nota bene trainingen waar mensen kracht uit hun verleden meenemen om de huidige plannen te realiseren. Ik barst van de positieve herinneringen om te realiseren wat ik nu wil.
Kortom: gaan. Nadat ik de zaal uitkwam voelde ik dat het lekker weer was. Ik had vandaag al een half uur gewandeld en 22 km gefietst. Nu heb ik net een half uur looptraining en 15 minuten cooling down gedaan. En ja... ik heb voor het middageten en voor het avondeten echt trek gehad.

Het is nog niet te ver in 2010 om de gewenste verandering te realiseren. Kom op Kerensa!

woensdag 18 augustus 2010

Schitteren op de top van Texel

Van de zomer was ik weer even genieten op Texel. Dit jaar konden we ook de vuurtoren beklimmen. Nou ben ik niet zo'n held daarin. Toen ik veel jonger was, hebben we met het gezin eens de St. Jan in Den Bosch beklommen. Dat wil zeggen. Zij hebben hem bedwongen en ik ben voor de laatste trap gestopt. Ik kon het uitzicht al bijna zien, maar durfde die metalen trap niet op.
Ik ben toen alvast alleen teruggegaan. Dat was achteraf dapperder dan doorklimmen. Precies toen ik bij de grote klokken was, ik liep daar heel alleen, begonnen ze te luiden. Ik dacht dat ik het bestierf. Schrok me helemaal wild. Sindsdien krijgt niemand me eigenlijk meer zo'n soort toren in.
Maar kortgeleden stonden we voor de vuurtoren van Texel in Cocksdorp. Opeens bedacht ik, dat ik het gewoon ging doen. Én ik heb het gedaan. Heb er zelfs van genoten. Het was in de week, dat de leider van het Georgische verzet van Texel werd begraven/gecremeerd. Om de oude vuurtoren is een nieuwe gebouwd en op "4" kun je de kogelgaten van het gevecht in 1945 nog in de oude muur zien. Heel indrukwekkend. Ook het uitzicht trouwens.
Terug op "1" waren er souvenirs. Nu ben ik daar normaal niet zo van. Maar dat schuddingetje..... ik heb er nog nooit een gehad. Geen kerst met sneeuw of wat dan ook. Deze is met glitters, stralend dus. Dat paste bij mijn gevoel, toen ik boven stond. Dus ik heb hem meegenomen, om het stralende gevoel vast te houden.

dinsdag 10 augustus 2010

Evenwicht hersteld

Soms denk je, heb ik gemerkt, dat je lekker in je vel zit en kom je er later achter, dat dat toch niet zo heel erg het geval was. Dat is op zich niet erg, want dan moet je nu eenmaal even door een stukje leven heen.
De afgelopen jaren, soms denk ik 7 en soms denk ik, nou 7, waren het er niet meer?, waren heftig.
Steeds als ik dacht, dat ik tot rust kon komen, had het leven weer iets anders voor mij in petto. Dat verrijkt en leert etc. Klopt helemaal. Aan de andere kant is een periode van iets meer evenwicht en rust, goed voor de rijping van geest en mens.
Wat ik persoonlijk tot gisteren nog al vervelend vond, is dat je het aan mijn  lichaam ook kunt zien, dat het "even zwaar" was. Mijn lichaam wordt dat dan ook. [Hier helpt de overgang dan ook nog eens een handje aan mee.]
Sinds gisteren denk ik daar anders over. Momenteel maak ik een innerlijke rijping door, waar ik erg blij van ben. Hierdoor ben ik meer tevreden met mijn lichaam en geest. Blijkbaar kom ik, tot nu toe, zware tijden sterk door, door iets minder goed naar mijn "voldane gevoel" te luisteren. Maar............... de tijden zijn veranderd en mijn gevoel en wijsheid ook.
Het wordt nu tijd om de, achteraf gezien, een jaar te vroeg opgedane kennis vanuit mijn online cursus om af te vallen vanuit aandachtigheid te gaan toepassen. Ik voel dat het gaat lukken en dan ben ik weer een stap verder. Ik zie er naar uit.

Het leven is leuk én ...... ik geniet ervan.

woensdag 5 mei 2010

Herdenking, bevrijding en daarna

In deze tijd van bewust nadenken over vele aspecten van het leven wordt in mijn beleving het verleden en de lessen die we er uit kunnen trekken, doorgetrokken naar het heden en de toekomst.
Vaak moet ik denken aan het verhaal van mijn oma. In het begin van WOII in Nedereland was er een plan om de dijken in Nederhorst den Berg door te prikken. Daarom moesten ze allemaal de volgende dag op Crailo verzamelen en zou iedereen naar de kop van Noord Holland verplaatst worden.
Het gezin van mijn oma bestond toen uit een vader en moeder en ik denk 12 kinderen. Oma was erop voor bereid dat ze niet bij elkaar bleven, want waar laat je zo'n club. Maar uiteindeljk hebben ze opvang gevonden in een feestzaal bij elkaar. Die nacht heeft ze voor iedereen rugzakken gemaakt, uit oude lakens, waarin ze spullen. Ook trok ze ieder kind drie stel kleding aan. De dijken zijn niet doorgeprikt en na enige tijd keerden ze huiswaarts. Hoe anders had het leven van het gezin kunnen verlopen door de oorlog. En dit is voor wat anderen beleefden in WOII dan nog maar een heel licht oorlogsvoorbeeld.

Er zijn heel veel verhalen over Oma en haar gezin te vertellen over de oorlog. Toen zij later ver in de tachtig boeken luisterde, had ze pas de tijd om zich te realiseren hoeveel vrouwen met haar in die oorlog dagelijks haar strijd streden voor het dagelijks bestaan van haar gezin.

Nog niet zolang geleden heb ik zelf het boek van Fout geboren van Bas Kromhout gelezen. Voor mij werd toen pas echt invoelbaar hoe lastig het is om na zo'n oorlog de samenleving weer op te bouwen. Sinds die tijd realiseer ik me steeds meer hoe oorlog ook op dit moment vele gezinnen en samenlevingen ontwricht en hoe lang het kan duren voor er weer een "normale" samenleving is.

Daarom is belangrijk, ook in het klein, aan damage control te doen. Maar niet tegen elke prijs. Want iedereen heeft recht op een fair en goed leefbaar leven, zolang dit niet ten koste gaat van een ander!

woensdag 31 maart 2010

Mijn voorjaarsschoonmaak is in volle gang!



Het afgelopen jaar was een heel heftig jaar. Als ik eerlijk ben zijn mijn afgelopen jaaaaaren heftig geweest. Op het moment werk ik heerlijk aan rust door te focussen, de juiste keuzes te maken en dingen te verwerken.

De afgelopen verkiezingen heb ik, merk ik heel goed gebruikt om mijn recente politieke ervaringen een juiste plek te geven. Frappant is het wel, dat dit vaak eerst veel activiteiten, durf en er door heen gaan vereist. Maar .............. dan lukt het me ook. Dat weet ik en daardoor heb ik die energie ervoor. Ik zit ook goed in mijn vel, want ik leef gelukkig weer voor een groot deel vanuit mijn vertrouwen op mijn gevoel.

Vanochtend las ik iets in de lokale krant, waardoor ik mij zeer bewust werd van mijn betere emotionele afstand van de politiek. Er stond iets over een buurt in, dat indertijd onder mijn verantwoordelijkheid lag. Dit keer was ik oprecht blij, dat een ander dit op ging lossen. Afstand nemen, los laten en verwerken is zo gek nog niet!

vrijdag 26 maart 2010

Omatriarchaat en de kracht van mijn oma

Op mijn blog heb ik het er nog niet over gehad, maar ik maak er graag vandaag een begin aan:. ik kom, zeg ik vaak, uit een Omatriarchaat.
Ik heb nl. het genoegen om kleindochter te zijn van een in mijn ogen hele bijzondere vrouw.
Mijn oma is van begin vorige eeuw en zij werd gelukkig 93 jaar. Hierdoor heb ik haar 40 jaar mogen meemaken. Bijna elke dag nog merk ik, wat ik van haar heb geleerd en hoe waardevol dat is.
Ook mijn zoon, die haar bijna 15 jaar meemaakte en haar ook regelmatig bezocht, heeft veel van haar geleerd.
Er is zoveel over haar en door haar te vertellen. Vandaag vast een korte introductie.
Mijn oma kreeg 15 kinderen binnen 19 jaar en daar zaten ook nog wat miskramen tussen. Een voordeel had ze, vertelde ze vaak, ze was na de 15de bevalling in een keer door de overgang heen. Zij leidde haar gezin en wist voor ieder kind een persoonlijke benadering te vinden, waar de tijd dat toe liet. Het huishouden had ze strak georganiseerd en ze combineerde dat met lekker koken. Van feesten maakte ze graag een gezellig moment. Dat vond ze belangrijk en ze genoot er ook van. Wanneer je in die tijd van krapte in de dertiger jaren en  de Tweede Wereldoorlog zo'n gezin leidde, dan leed je ook wel eens. Doordat mijn opa, naast zijn zaak, ook organist en dirigent van de RK kerk was, was er ook veel muziek in huis.
Mijn moeder is de derde van de vijftien en ik ben een van de oudste kleinkinderen en de oudste kleindochter. We zijn met velen. :-)
Zo'n 30 kleinkinderen (ongeveer x 2) en de generatie erna heb ik niet meer geteld. Het zijn er denk ik tussen de 50 en 70?
We kennen elkaar allemaal redelijk goed. Dit komt doordat we in onze jeugd kerst, pasen verjaardagen etc elkaar vaak zagen. Want oma hield van gezeligheid en helemaal op feestelijke momenten. Met kerst werd er ook veel gezongen, vierstemmig bij de piano van opa en na zijn overlijden speelde een van  mijn ooms. Haar eigen  verjaardag bleef tot op het eind een niet te missen jaarlijks feest.
Mijn eigen verjaardag vierde ik ook bij voorkeur mèt mijn oma. Het was ook extra feestelijk, dat ik mijn doctoraalbul haalde in het bijzijn van mijn oma. (Hoewel de dag niet helemaal zo stralend was, doordat mijn vader toen net overleden was)

Het rijkste dat ik van mijn oma meegekregen heb is haar levenshouding en haar levenswijsheid.
Zij haalde graag het optimale uit het leven, maar in ieder leven zijn er grenzen. Als ze in haar ogen ongewenste grenzen tegenkwam, dan bevocht ze die krachtig. Wanneer ze merkte, dat dit zinloos was, omdat het bijvoorbeeld niet in haar macht lag om dat te veranderen, dan kon ze de situatie ondanks alles accepteren en daarvan uit weer het beste maken. Zo knap! Zo wijs! Dank!

Oma's versje in mijn Poezie-album
Als je iedere nieuwe dag
Aanvangt met een blijde lach,
Als je met een blij gezicht
Aan je werk denkt en je plicht,
Als je zonder veel gepraat
Andren helpt met woord en daad,
Als je steeds naar beter streeft
Heb je niet voor niets geleefd!

vrijdag 26 februari 2010

Uitbreiding van mijn recensies


Vanaf zeer binnenkort zijn mijn recensies niet alleen meer te lezen op http://www.damespraatjes.nl/, maar ook op http://www.stichtingstiefmoeders.nl/ De eerste recensie is ook direct de aanleiding.
Het boek Samen gesteld had ik gelukkig ontdekt, toen ik erg stoeide met mijn leven in mijn stiefgezin. Dit boek heeft mee toen veel steun en inzicht gegeven, Hierover heb ik op Damespraatjes mijn eerste recensie geschreven: http://www.damespraatjes.nl/content/view/559/
Nu heb ik als eerste recensie voor de Stichting Stiefmoeders ook een recensie geschreven over dit boek, maar iets meer nog vanuit mijn stiefmoederschap en direct voor de stiefmoeders. Bovendien merkte ik, wat het boek inmiddels al voor me en met me gedaan heeft. Gelukkig kan een mens een leven lang leren en zich ontwikkelen.
Maar hoe dan ook, ik blijf het een uitdaging vinden mijn stiefgezin.....

zondag 21 februari 2010

Ik zie het voorjaar!

Het was een drukke maand, waardoor ik minder aan het bloggen toe kwam. Eigenlijk kwam het ook een beetje door het weer..... Ik vind het een beetje zwak van mezelf, maar ik was die kou en die sneeuw heel erg zat. Ik kon me niet herinneren, dat het zolang wit en koud was.


Echt, ik heb er over zitten piekeren, of dat eerder zo was. Ja, in het jaar, dat mijn zusje geboren werd, 1963 was het ook erg koud. Ik woonde toen in een zo'n portiekflatomgeving. Dat was prima als kind. Want bij ons achter was heel veel speelgelegenheid. We hadden een zandbak, een klimrek, een groot plein, veel gras en bosjes (voor de beestjes, die we in onze jampotjes deden). Ik heb er werkelijk heerlijk gespeeld.

In dat jaar dat mijn zusje geboren werd, hadden ze het plein onder water laten lopen en hadden we er schaats- en priksleewedstrijden. Dichtbij ons waren ook vijvers, waar we al jong zelf naartoe konden om te schaatsen, maar met 4 jaar was het ijs direct achter het huis ook wel prettig. Volgens mij had ik een gedeelde plaats bereikt met het prikslee rijden. Dus kregen we allebei een half zakje snoep. Het was leuk, weet ik nog.

Van later herinner ik me ook nog wel koude winters. Uit de tijd van de lagere school. We moesten buiten altijd eerst netjes in de rij en dan mochten we naar binnen. Als er sneeuw lag moest ik mijn regenlaarzen aan met van die bamasokken. Oranje waren die geloof ik. Volgens de reclame hield je daar droge en warme voeten in. Als ik dat ergens hoorde of las, dacht ik altijd: "Dan zal ik wel de verkeerde bamasokken hebben". Tjonge, wat heb ik op dat speelplein een koude voeten in die laarzen gehad.

We maakten dan ook van die leuke, lange sneeuw glijbanen op het speelplein. Wij meisjes konden ook lang op een tegel staan, net zolang tot we van de sneeuw een spiegelgladde bobbell op de tegel hadden gemaakt.

Maar alle leuke herinneringen op een rij: ik was het zat. Gisterenochtend wist ik niet wat ik zag: weer sneeuw.... Maar vandaag was het weg. Ik heb heerlijk een uur getuinierd in de voortuin. Door de dood van mijn moeder in het najaar, was daar nog wat achterstallig werk. Het was heerlijk om zo buiten weer bezig te zijn. Je voelt en ruikt toch het voorjaar al komen. En ….. ik zag het ook. Al tuinierend kwam de ontluikende lente vrij.

woensdag 20 januari 2010

Ik ruik het voorjaar!


Zojuist liep ik even naar de postbus om de post te halen. Ik werd echt heel gelukkig buiten. Het leek me de laatste tijd puur onmogelijk om nog deze maand het voorjaar op te snuiven, maar zojuist is het gebeurd. Koesterend in de zon en genietend van de knoppen in de natuur, die je overal ziet staan, heb ik mijn tochtje gelopen.
Heerlijk! Nog 2 maanden en dan gaan de banen weer open.

zaterdag 16 januari 2010

Authenticiteit kan ook te ver gaan.

Eigenlijk sinds het debat over Irak loop ik als maar te malen. Wat irriteert me zo, waarom erger ik me en toch bleef ik, deels slapend :-)), kijken? Ik weet nog wel, dat ik helemaal wakker en helder was, toen Femke Halsema aan Wouter Bos vroeg, waarom hij op dat moment zo lachte? Dat lachen stond nl. haaks op zijn woorden, maar gaf een zeer ongemakkelijk gevoel weer, waardoor ik me afvroeg, wat er allemaal echt speelde.
Het onderwerp leek me belangrijk genoeg om er serieus mee om te gaan. Niet alleen het onderwerp, maar ook de situatie. Regeren in deze tijd in Nederland is heel belangrijk en als een regering wat zwakker wordt, dan hebben we daar als burgers last van. Dus volgens mij was het in het kwadraat belangrijk. Nu begrijp ik ook wel dat je dan misschien wat minder slaap hebt gehad enzo en dat er misschien opluchting ontstaat doordat je merkt dat alles door kan gaan, maar dan nog. Al was het alleen maar, dat er toch omgangsvormen in debatten bestaan. ( Niet alleen in debatten trouwens.)
Als dan veel mensen hun slaap minderen om het nationale debat te volgen, wil je op zijn minst een scherp maar ook stijlvol debat zien.

Deze week trof me nog iets anders. Ik zat te werken en werd gebeld door het ziekenhuis. Ons ziekenhuis heeft tegenwoordig twee vestigingen en die informatie-uitwisseling onderling loopt niet goed. Dat weet iedereen. Als je bij een arts in de ene vestiging bent geweest, dan kan een arts in de andere vestiging de uitslagen niet zien en moet je dat persoonlijk vertellen. Anders kan er weleens iets misgaan. Ik ging er tot nu toe vanuit, dat de communicatie binnen een vestiging over een patiënt wel werkte... Tot de telefoon ging van de week.
Waar of ik met mijn moeder bleef, want we hadden toch een afspraak? Nu is mijn moeder iets meer dan 2 maanden geleden in datzelfde ziekenhuis overleden. Toen ik dat zei, vroeg de assistente of ik nog wel eens in het ziekenhuis kwam. Ik vond het een verrassende vraag en vroeg waarom ze die vraag stelde. Dat kwam, omdat ik dan even langs de ponsplaatjes afdeling kon gaan en mijn moeder als overleden melden. Terwijl ze me dit zei, zag ze gelukkig ook wel in, dat dit een beetje vreemd was. Waar was mijn moeder ook weer overleden?
Gelukkig belde de arts me later nog terug om excuses aan te bieden, volgens mij ligt dat meer bij de ziekenhuisorganisatie zelf, en een en ander nog even na te praten. Dit waardeerde ik zeer, want Dr. Van Rees heb ik als een wonder in de medische wereld ervaren. Wat een prettige arts.

Gisterenavond ging ik naar een Nieuwjaarsreceptie. De afgelopen 2 jaar waren dat steeds regionale bijeenkomsten op een aansprekende locatie met prominente sprekers. Fris, helder, open naar de buitenwereld en kwaliteit en gezag uitstralend. Vlak voor de verkiezingen verwachtte ik dat dit jaar weer. Maar de uitnodiging was al wat beperkt. Alleen voor de lokale leden. Terwijl er kandidaten zouden worden gepresenteerd. Beetje van binnen naar buiten denken dacht ik nog. Toen ik er heen fietste door de mist, had ik last van tranende ogen en natte haren. Opeens vroeg ik me af, waarom het was, waar het was.
Ik ging nl. naar een club verstokte rokers. Er wordt zelfs gerookt op kantoor, terwijl men een vertegenwoordigende voorbeeldfunctie heeft. Ik kon me niet voorstellen, dat ook in dit geval de mode authenticiteit van 2010 zover zou gaan, dat ik naar een rokerige Nieuwjaarsborrel op stap was. Het was wel in een klein café. Daar was het anders nooit. Maar de landelijke club waar dit een afdeling van was, is toch erg voor het rookverbod. Ik ook, want ik heb er gewoon last van. Drie dagen hoofdpijn na aanwezigheid in een rokerige ruimte is niet fijn. Daarom ben ik een van die mensen, die zo blij zijn met het rookverbod.
Hierbij kwam nog, dat ik 's middags een leuk mooi zijden bloesje had gekocht voor de receptie. Daar ga je in 2010 toch niet meer en publiek mee in de rook staan? En stel dat je iemand wilt zoenen? Wie zoent er nu graag een asbakje? Ik niet. Maar toen ik de deur open deed, kwam toch echt de rook me tegemoet. Ik zag overal de asbakken staan. Ik wilde niet over een nacht ijs gaan. Dus ik heb nog gevraagd aan de serveerster of er gerookt mocht worden. "Ja", zei ze stralend. "Dan ga ik weer", was mijn antwoord. "Jongens Gelukkig Nieuwjaar!" heb ik nog geroepen. Toen ben ik, nadat ik mijn fiets weer los had gemaakt van het hek, weer in de mist naar huis gegaan.

Aan het ontbijt zat ik net te bedenken wat er deze week was gebeurd en wat deze drie gebeurtenissen met elkaar verbond voor mijn gevoel.
Mijn zoon zei me al eerder dat Authenticiteit erg in is op het moment. Ik vind het ook erg belangrijk, dat mensen en organisaties zich natuurlijk gedragen. Maar een beetje zelfreflexie en hierdoor wat maatschappelijk polijsten van het "eigen ik" is bij Authenticiteit toch wel belangrijk merkte ik deze week.

woensdag 13 januari 2010

Iedereen leert weer anders

Was laatst even lekker op de thee bij mij zoon en we zaten gezellig bij te praten. Zo kwamen we op het onderwerp: Leren. Het is mooi om te zien, hoe iedereen anders leert. Maar ook hoe mensen soms denken dat iets, waar anderen jaren over doen, in een of twee avonden toch te leren is.
Jelle bracht in herinnering terug de dag dat hij voor het eerst naar groep 3 ging. Dat is nu al ruim 20 jaar terug.
Hoewel ik in die tijd full time werkte, was ik op de dag dat hij voor het eerst naar groep 3 ging thuis. Ik wilde graag mee maken, hoe hij, naar mijn verwachting, enthousiast uit de klas zou komen.
's Morgens hadden we hem samen weg gebracht. Na 2 jaar in hetzelfde lokaal te hebben gezeten, ging hij dan toch nu zelfs in een keer 2 lokalen verder. De tocht naar groep 8 was naar ons idee die ochtend echt begonnen.
De opstelling in de klas was ook iets anders en er was na 2 jaar een nieuwe juf. Ze zagen er allemaal vol verwachting uit, de leerlingen van groep 3. Tussen de middag gingen in die tijd nog de meeste kinderen naar huis. Dus stond het vol met ouders in de gang. Wij waren niet de enigen, die deze maandag in staat waren om hun kind samen op te halen. Het was dus druk in de gang. Druk met ouders, die vol verwachting hun kind na een eerste ochtend "leren" op gingen halen.
Ja, dat is wel iets anders dan in deze tijd. Onze kleuters hebben nog net wat meer kunnen kleuteren. Natuurlijk hebben ze zo gespeeld, dat ze voorbereid waren voor groep 3, maar er was beslist een andere ruimte dan nu in het lesprogramma om je als kleuter te kunnen vermaken op de basisschool.
Het leek in die gang wel nooit 12 uur te worden. Maar ja, daar kwam die klas dan naar buiten. Van onze zoon spatte het enthousiasme er niet echt van af. "Hoe was het?" "O, groep 3. Best leuk, hoor." Voor een kind dat normaal altijd heel enthousiast was, vonden we dit toch een opvallende reactie.  We zijn eerst maar naar huis gelopen en hebben er aan de lunch verder over gesproken. Nou ja, gesproken, zo'n half Groningse zoon kan soms ook wel wat minder spraakzaam zijn.
Toen we vroegen of hij ook had leren lezen, keek hij ons ietwat geïrriteerd aan. "Nee." Nadat we iets verder door hadden gevraagd, bleken wel de woorden Boom en Roos geleerd te zijn. Maar dat was volgens hem niet Lezen. Hij had verwacht, dat de juf hem een soort trucje had geleerd, waardoor hij tussen de middag de krant en een boek kon lezen. Daar moest hij dus nog even zijn best voor doen. Dat viel hem even tegen. Maar het is hem uiteindelijk goed gelukt :-))
Wel zei hij me, bij dat kopje thee, dat hij later ook vaker nog het gevoel had: "Vertel me nu de truc maar, dan kan ik het gaan doen." Hij leert makkelijk, maar soms vraagt iets leren ook wat inspanning en tijd.

vrijdag 8 januari 2010

Mijn moeder had het geweten...........



De dag 2 januari vind ik altijd een fijne dag. Natuurlijk is de herfst leuk en warm. Smaakt de chocolademelk goed bij een lekker boek. Dat doet het glas wijn ook trouwens. Dan wordt het verderop in het jaar donkerder en kouder. Dit doet mij dan dikwijls aan mijn vader denken.
Mijn vader reisde dagelijks met de trein naar zijn werk. Van Weesp naar Amsterdam Centraal. Net als vele andere vaders in die tijd. Ik denk dat hij rond kwart voor acht vertrok en zo rond half zes, kwart voor zes weer thuis was. Daar hoorde je hem nooit zo over, maar vanaf half november tot het weer lichter werd wel. "Ik lijk verdorie wel een mol", mopperde hij dan. "Ik ga met donker weg en ik kom met donker thuis. Eigenlijk zie ik de hele dag amper daglicht."
Natuurlijk zijn er in deze donkere tijd van het jaar vele gezellige en sfeervolle dagen. De boomtraditie bestaat er niet voor niets, maar toch ben ik altijd erg blij als dat allemaal weer voorbij is.
Wanneer op 2 januari er een vers jaar voor me ligt met een aantal maanden, waarin amper verplichtingen zijn, heb ik altijd een lekker gevoel van ruimte. Je hoeft alleen maar naar het voorjaar toe te glijden. Dat wordt makkelijker en aantrekkelijker, doordat de dagen gaan lengen. Heerlijk is het als je op je terugtocht van je werk merkt, dat het langer licht is. Daar word ik altijd weer vrolijk van. Maar dit jaar voel ik dan ook goed mijn gemis.
Mijn moeder was nl. altijd een soort weervrouwtje. Ze volgde de weersontwikkelingen heel scherp. Niet alleen de weersontwikkelingen, maar ook de opkomst van de zon. Dus als ik dan naar huis reed en genoot van het feit, dat het weer lichter was of leek. Dan belde ik mijn moeder. "Ja, kind", zei ze dan, "dat kan kloppen, want de zon gaat alweer ... minuten later onder."
Ik vroeg me vandaag af: "Klopt het dat het alweer wat langer licht is? Zie ik het goed?" Vandaag blijft het bij die vraag. Want ik weet het niet zeker. Mijn moeder had het geweten .............