Kerstrust

Meestal voelt de kersttijd als een drukte. Dit jaar is dat niet zo voor mij. We hebben niet zo veel gepland en laten het lekker op ons af komen. Afgelopen zaterdag hebben we de kamer al versierd en de kaartjes zijn de deur uit.

Grappig voelt het, dat juist doordat we het rustig op ons af laten komen dit jaar, er zo'n rust is. Loslaten heet dat.

Van huis uit ben ik dat helemaal niet zo gewend. Het was altijd een drukte van belang. Er moest gezongen worden, naar de nachtmissen, uitgebreide kerstontbijten en naar Opa en Oma waar bij de piano van opa gezongen werd. Daar waren we met veel kinderen en kleinkinderen. Ik ben een van de oudste van de 30 kleinkinderen.

Veel stond in het teken van tradities. Tradities, die ik later zelf weer veranderde toen ik op mezelf woonde, toen ik samenwoonde en een kind kreeg en nu ik samenwoon in mijn samengestelde gezin.

Momenteel zitten we in een soort "Interbellum": de jongens zijn redelijk op weg met hun eigen leven, de ouders overleden en wij weer tot rust, waardoor niet alles hoeft.
Eerst gingen we juist van alles doen, toen de vrijheid er weer was. Nu kan ik uitkijken naar de dagen van evenwicht en rust.

Het is ook een mooie tijd voor retrospectie: wat heb ik in veel opzichten veel meer dan vroeger. Ik geniet daarvan.

Ik ga de kersttijd en de week erna gebruiken om te reflecteren, te genieten en op te ruimen.

Dan kan ik daarna vol ruimte de nieuwe uitdaging aan: 2012!!

Nieuwe levensfase

Het was zo druk in mij en om mij, dat het schrijven even niet paste. Maar het wordt weer rustiger en alles valt op zijn plek. Dat voelt zo goed, dat deze regenachtige dagen, half juli,  me zelfs met plezier vervullen.
Begin mei vertelde mijn zoon ons, dat hij gaat samenwonen. Over ruim een week gaat dit echt gebeuren. Het is een leuk stel, dat elkaar eigenlijk al zo'n 10 jaar kent. Vanaf de eerste introductiedag aan de Universiteit van Amsterdam komende maand 10 jaar geleden. In die tussentijd is er veel gebeurd met beiden. Ze zijn hele goede vrienden geworden. Soms zagen ze elkaar veel, dan weer niet. Beiden hadden ook verschillende relaties en waren op zoek naar hun passie in het leven.
In november was mijn zoon opeens wel heel vaak in Eindhoven......... En vlak na de Sinterklaas bleek Jelle graag met zijn vriendin bij ons Kerst te komen vieren. Dat was gezellig. We waren met zijn vieren. Martin kende haar ook al en zijn zoon was te druk met zijn vriendin, zijn moeder etc. etc.
We krijgen er een prachtige dochter bij. Een warme vrouw met een passie voor gezondheid en kruiden. Een vrouw, die graag piano speelt, schrijft, creatief is en een goede gespreks- en levenspartner voor mijn zoon. Prachtig vind ik het.
Een aantal weken geleden hebben we al geholpen met het leggen van de vloerbedekking en na het festival De Affaire gaat het echt beginnen. Wij genieten dus al een tijd van de sprankeling, die zo'n nieuwe start in zich heeft.
Maar ... er verandert nog meer. In augustus gaat ook de zoon van Martin samenwonen. Die is weliswaar 7,5 jaar jonger, maar heeft al bijna 3 jaar verkering. Hij heeft een grotere studentenkamer veroverd  en daar gaan zij samen op wonen. Ook zij hebben er zin in. Minder heen en weer reizen, meer rust in hun leven en meer mogelijkheden om eigen keuzes te maken. Een heel ander, maar ook prachtig proces. Deze mooie (stief) schoondochter vindt op een indrukweekende manier haar weg in de mode. Daar ligt haar passie.
Het grappige is, dat wij als (stief)ouders ook opeens in een andere levensfase komen. Zomaar zonder er zelf actief iets aan te doen. Een rustigere levensfase met veel tijd voor elkaar en veel moois om ons heen. Genieten dus!

Nieuwe levensfase

Tot u toe had ik meestal zelf direct invloed op het feit of ik wel of niet een nieuwe levensfase inging. Van de week was dat anders. Eigenlijk was ik het me tot vlak voor het gebeurde niet eens zo erg bewust.
Mijn zoon ging met zijn vriendin naar de huisbaas om te bespreken of ze samen in zijn anti-kraak woning mogen wonen. Dat vind en vond ik spannend en leuk voor ze. Een positieve stap voor twee levens, die van harte gezet wordt. Prachtig.
Toen hij in de trein zat er naar toe, belde hij me nog even op. Ook mooi, dat we in de afgelopen jaren zo'n band hebben opgebouwd. Hij had er zin in en zag ook in wat voor een stap dit is.
Ik legde de telefoon neer en realiseerde me, dat ik straks moeder ben van een samenwonende zoon. Dat is een mooi moment. We krijgen er een hele leuke dochter bij en mogen van een (dichte) afstand mee beleven hoe ze dit allemaal vol vertrouwen, warmte en liefde starten.
Wanneer het allemaal echt gaat gebeuren, moeten ze nu nog even uit puzzelen: 2 drukke levens, de woonruimte die licht aangepast wordt, ruim 100 km afstand en een baan die verplaatst moet worden .....
Ik sta dus voor een soort nieuwe levensfase, die me zo maar overkomt en waar ik erg blij mee ben.

Ja Mam, daar ga je!

De afgelopen weken heb ik door de kracht van het voorjaar eens flink werk gemaakt van de voorjaarsschoonmaak. Juist door het 2 keer verhuizen van mijn moeder naar een steeds iets kleinere woning en uiteindelijk haar definitieve verhuizing, heb ik geleerd, dat we zo makkelijk te veel bewaren.

Eigenlijk heb je aan al dat bewaarde geen plezier, want door de hoeveelheid is het eerder vulling dan rijkdom.

Nu had ik ook echt wel wat op te ruimen vanuit vorige functies en nog uit de erfenis van mijn moeder.
Haar vele, mooie foto's koester ik, haar prachtige gedichtenschriftjes van school, zijn hier nog, de vele bruiloft- en feestliederen en wensen gaan zeker niet weg, maar de administratie van 1990 etc. ben ik echt gaan versnipperen.
Vroeger heeft mijn moeder de salarisadministratie bij haar vaders' zaak en de HEMA verzorgd. Heel knap, en niet uit handen te nemen, heeft ze dat tot een half jaar voor haar dood gedaan. Dat deden en doen niet veel vrouwen van haar generatie. Het vervulde me met trots hoe ze dat geregeld, verzorgd en bewaard had.
Gelukkig heb ik tegenwoordig een flinke papierversnipperaar in mijn kantoor staan, dus de klus was te doen.
Het werd me alleen wat zwaarder, toen ik haar thuiszorgdossier te pakken had. Ik heb het vernietigd, maar met verdriet.
Naar hoeveel artsen ben ik met haar geweest, hoe vaak hebben we mensen van de zorg proberen te overtuigen van haar situatie en pas na een ziekenhuisopname na enorme verzwakking door slecht eten, kreeg ze een plek in een verzorgingshuis, waardoor ze beter at.
Haar geriater zag het helder. Daar ging ze ook graag met mij naartoe, daar was begrip. Er was ook een helder verslag. Toen ik dat nog eens las, vroeg ik me af, hoe ziek je moet zijn voor we in dit land voor ouderen zorgen.

Door zwakte at en dronk ze slecht. Ik heb ervan geleerd, dan ga je ook nog eens meer spugen. Dat helpt niet.

Ik ben blij, dat ze die bewuste avond, waarbij we de resten van het ontbijt en avondeten ondanks de zorg van 21.00 uur op tafel aantroffen, verzwakt door te weinig eten en drinken op haar alarm is gerold. Hierdoor is ze vanuit het ziekenhuis naar een goede zorg verhuisd. Nee, niet in haar eigen woonplaats, maar wel altijd warm, menselijk voorkomend en met respect.

Het was me een heftige voorjaarsschoonmaak, maar ondanks deze overpeinzing, ben ik nog altijd dankbaar voor de zorg, waardoor mijn moeder zich haar laatste maanden omringd wist.

Ik heb ervan geleerd, dat ik mijn huis niet overvol houd, op tijd kleiner ga wonen en goed eet en drink :-)

Ook heb ik een diep respect voor passende ouderenzorg, die toch geleverd wordt, ondanks de beknibbeling.

Het was dit jaar een voorjaarsschoonmaak met een diep reinigend gevoel.

Uit de werkkast

Ik heb het afgelopen weekeind grote stappen gezet en ben eigenlijk heel moedig geweest voor mezelf. Ik ben uit de werkkast gekomen. Heb erkend dat ik een partner was van een ??nog niet helemaal?? uit de kast gekomen homo?? bi// man. Ik heb daar diep verdriet van gehad. Ik hield van iemand, maar kon nooit helemaal zijn wie hij nodig had. Eerlijk gezegd durfde ik er niet te erg over te spreken, uit angst voor de realiteit en de gevolgen.
Dat heeft uiteindelijk niet echt geholpen, want het werd voor mij toch de reden van de scheiding. Dat is dan al zo'n ding op zich dat, die andere emotie, vooral doordat die niet echt open ligt, te gemakkelijk door mij geparkeerd is.
Ik merkte zelfs net, toen ik terug las op mijn blog, dat ik ook hier mijn mond ben gaan houden. Mijn blog heb geschoond et cetera.

Dit weekeind was ik namelijk op het hetero weekeind van Orpheus Hulpverlening (http://www.orpheushulpverlening.nl/)
Zomaar de tijd genomen om te accepteren wat ik heb beleefd in mijn eerste relatie.
Zomaar de tijd genomen om het te delen met anderen.
Zomaar de tijd genomen om te accepteren dat dit een deel van mijn leven was en altijd zal blijven.
Een homo komt uit de kast, zijn heteropartner uit de werkkast. In die werkkast is al jaren hard gewerkt om de werkelijkheid voor de wereld te verbloemen en om het echte eigen gevoel niet te hoeven voelen.
In dit soort situaties helpt houden van niet meer. Je hebt ondanks dat houden van beiden een diep gevoel en behoefte waar de ander niet aan kan voldoen.
Het enige wat je op zich zou kunnen doen is eerlijk zijn, maar dat is zo moeilijk als de een aan het ontdekken is of hij/zij echt zo is en de ander alleen maar de boel uit zijn/haar handen weg ziet glijden.
De ontdekker heeft het ook lastig. Stel je voor: je ontdekt wie je bent, je komt uit de kast  en als je dan al in een hetero relatie zit, ben je tegelijk heel veel dierbaars voor een deel kwijt.....
Durf en moed is er nodig om te blijven praten. Die durf en moed helpen beiden ook. Maar blijkbaar hadden wij die minder.....

Nu kan ik op een goede tijd terug zien. Een tijd waarin we veel onzichtbaar puzzelde met soms zeer heftige gevolgen.

Na het delen in dit weekeind voel ik me completer, rijker, stabieler en gelukkiger. Door diep te praten, maar ook te voelen, te lachen, te zingen, te wandelen en te dansen gaven we onze gevoelens vorm.
Voor wie het kan gebruiken: ga het heteroweekeind van Orpheus Hulpverlening genieten in 2012 en tot die tijd naar de open avonden of wandel mee op 4 juni. Zie de website van Orpheus Hulpverlening. Er zijn er meer zoals jij en ik en dat helpt.

Loslaten vanuit gevoel

Een grote zoon is een rijk bezit. Helemaal nu hij gezond blijkt te zijn.
Op zich twee mooie en vaak logische zinnen. Voor mij is dat niet zo het geval. Volgende maand is het 8 jaar geleden, dat mijn zoon met een vreemde plek in zijn linkerdijbeen te maken kreeg. Nu diverse operaties en vele revalidatie uren verder ziet het er gunstig uit. Genieten dus.
Alleen als je jong, dat op 19 jaar gebeurt, dan gaat het normale loslaten even anders.
Het gebeurde ook nog een half jaar nadat ik van zijn vader was gescheiden.
Jelle woonde net anti kraak met een band in Rotterdam. Na de operatie zou hij even kort bij mij herstellen en weer naar Rotterdam gaan. Zijn been was helaas kwestbaar en hij brak het heel pijnlijk (letterlijk en figuurlijk) tijdens Lowlands 2003. Door die breuk kwam hij 4 maanden voor de schuifpui in mijn woonkamer te wonen. Moet je voorstellen: was hij net stoer het huis uit. Lag hij daar. Kon alleen naar de wc met de deur open in de hal en om te douchen reed mijn ex-schoonvader hem zo nu en dan naar mijn moeder. Zij had nl. een drempelloze douche.
Iedere keer na zo'n operatie was het weer lopen met 2 krukken en veel ongemak.
Als moeder heb ik steeds geprobeerd toch zoveel mogelijk afstand te houden. Dat hoort bij die leeftijd. Maar ja... ik leefde ook mee en het deed mij ook erg veel.
Als er weer geopereerd was dan deed ik bijv zoveel mogelijk boodschappen en hield het huis basaal schoon, zodat hij met vrienden en zijn vriendin de andere dingen kon doen. Het bleef zijn huis.
Nu het allemaal wat achter de rug is, is het best lastig de om de juiste nabijheid en afstand te vinden.
Door alles is de band aan de ene kant prachtig diep en aan de andere kant wil ik zo graag dat hij zijn leven leeft.
Dat doet hij ook hoor. Hij is stoer, ondernemend, creatief, scheppend en zelfstandig. Van de week merkten we samen wel dat we soms nog even de juiste groef moeten vinden. Dat gaat ons lukken.

De vespers vroeger op zondagavond thuis

Gisterenavond reed ik naar de intervisiegroep van mijn opleiding toe. Het was donker en chagrijnig weer. Regen en het schoot niet op. Om dan toch rustig en plezierig te rijden maak ik gebruik van de autoradio. Die zet ik dan op Radio 4. De klassieke muziek geeft me op zulke momenten de rust en ruimte, die mij goed doet.
Ik heb genoten van de Componist van de week Clérambault ( http://bit.ly/clerambault)
De muziek deed me goed, de rit was prachtig en hierdoor ook de voorbereiding voor de intervisie.
Terwijl ik langs Het Paleis Soestdijk reed, vroeg ik me steeds af, waar deze muziek me aan deed denken.
De muziek bracht me terug bij de rust, die er vroeger in ons huis was op zondagmiddag van 17.00 - 17.30 uur, net voor De Wilde Ganzen. Hoewel ik uit een R.K. gezin afkomstig ben, genoot mijn vader, die een open religieuze houding had, iedere zondagavond van het programma Vesper op de televisie. Mijn moeder bereidde de zondagse maaltijd en de muziek van de Vesper bracht een serene rust in de kamer, waar mijn vader zat en de schemer viel. Lang heb ik niet aan dat moment gedacht. Een moment van rust en ruimte uit mijn jeugd. Het was heerlijk, omdat door de muziek van Clérambault, gisterenavond in de auto opnieuw die mooie rust te ervaren.