Gender is always there

Op weg naar mijn sollicitatie sprak ik nog een vriendin van mij. Zij stoeit met een plek op een kieslijst en ik ondersteun haar, met plezier helaas want het was beter geweest als het niet nodig was, in haar proces. Vrijdag gaan we nog meer raad en daad halen en de week daarop hebben we een "team"overleg.
Zij had deze situatie al voorzien, maar ik kon me niet voorstellen, dat het werkelijk zo erg, weer, zou zijn. Het was en is nog erger dan we vreesden, met dit verschil: we hebben er zin in!

Ik ging vrij opgeruimd naar mijn sollicitatiegesprek. Ik bracht een ruime kennis en ervaring mee en was de enige vrouw, daar hadden zij weer zin in. Toch fijn, dat je dan weer zo onbevangen je eigen "ellende" tegemoet treedt. Want hoe lang werk ik nu al niet en hoe vaak ben ik al niet tegen gekomen, dat wanneer een baas zei, dat hij open was, hij dit juist niet bleek te zijn in de dagelijkse praktijk. Juist die baas met de deur open en de droppot op het bureau bleek de ergste gesloten en onbenaderbare baas. Dus als een bedrijf vraagt om een vrouw, dan weet je eigenlijk al, dat je erg op je hoede moet zijn. Gelukkig was ik het niet.
Het gesprek liep eerst goed, toen minder, dat is besproken, waarna het beter ging. Okay, we hadden wat last van Vrouwen van Venus en Mannen van Mars en vooral ik zelf, dacht dat ik daar even niet alert op hoefde te zijn. Hoe dom, maar ook hoe fijn open, ondanks alle levenservaring.

De aap kwam uit de mouw. Ik deed hem aan best een aardige vrouw denken, en die had het daar ook niet gered. Dus vroeg ik, of hij daarom twijfels had. Nee, dat was natuurlijk niet zo .......:-))

Zo zie je maar weer, dat het in zo´n gesprek toch vaak om iets anders gaat dan je vooraf kunt bedenken. Ik blijf dat moment van binnenkomen in een sollicitatiegesprek ook altijd boeiend vinden. Hoe goed op zich alles ook in orde is, als je de pech hebt om een bril te dragen die vaag lijkt op de bril van zijn schoonmoeder dan kun je het wel vergeten. Gebruik je toevallig een woord, dat alleen diegene gebruikte, die hij net als concurrent heeft weggewerkt, dan mag je opnieuw gaan solliciteren etc. etc.

Een mooi moment was het ook toen ik in mijn auto stapte. Voor het eerst in mijn autorijdende leven heb ik geen lease auto, maar een echte eigen auto: een tien jaar oude fièsta, waar ik heel wijs mee ben. Daar keek mijn gesprekspartner wel van op, toen hij in zijn glimmende nieuwe (drie letters in het midden op het nummerbord) bolide als een speer naar zijn gezin reed.

Net terug in de auto sms’te mijn vriendin: En??? Nou belde ik, ik zit volgens mij in een zelfde soort schuitje, maar ik zit er, net als jij, nog een beetje in. Dat is beter dan in deze tijd van het jaar te moeten zwemmen. Dus we gaan van allebei de situaties maar een succes maken!


Wordt vervolgd.

Ik WAS mijn eigen rem

Hoe makkelijk is het om anderen, of je levenssituatie, de schuld te geven van het feit dat je ergens niet aan toekomt. Ik denk, dat veel mensen dit herkennen. Zo'n verzuchting als bijvoorbeeld: "Doordat mijn partner niet naar de film wil, gaan we nooit!".

Als je daar nuchter naar kijkt, is dat vaak niet zo. Het begint ermee, dat het je partner duidelijk moet zijn, dat je naar de film in de bioscoop wilt. Dikwijls zijn wij, zeker vrouwen, geneigd om dit impliciet te zeggen, waardoor in dit geval onze partner het helemaal niet in de gaten heeft. Bij het zenden van deze boodschap letten we onvoldoende op de ontvanger. Juist omdat we het zelf zo lastig vinden. Het gevolg daarvan is, dat het niet overkomt.

Als we stoer zijn, dan zeggen we het op deze onhandige manier nog een paar keer. Waarbij we kampioen onhandig communiceren worden, want per boodschap wordt het door de groeiende irritatie onhandiger en hierdoor minder efficiënt.

Uit eindelijk resulteert dit in een sneer of als we geluk hebben in een ordinaire ruzie. Wat moet je ook met zo'n partner, die nooit aanvoelt wat jij wilt en ook nooit eens met je mee wil!

Je kunt het natuurlijk ook anders aanpakken. Op een rustig moment uitvinden welke films je partner leuk zou vinden om eens naartoe te gaan in de bioscoop. Niet direct verder aandringen, maar gewoon op het juiste moment informatie halen. Dan ga je rustig na welke films er draaien en welke het dichtste bij zijn/haar wensen en bij de jouwe passen. Natuurlijk kijk je dan ook welke avond/dag/middag jullie het beste past en dan start je de bioscoop-bezoek-vraag, door hem/haar te vragen op het passende moment mee te gaan naar de film, waarvan je al achterhaald had, dat die goed zou vallen. Dan ga je die avond géén één keer een opmerking maken als: "Toch wel leuk hé zo samen naar de film, hadden we veel eerder moeten doen.", of "Zie je jou wel dat het leuk is, waarom wilde je dan toch nooit mee?" Nee, je maakt van de avond een gezellige tijd en vergeet vooral niet te genieten van het feit, dat je samen in de bioscoop zit. Hierna bouw je het rustig aan verder uit.

Het kan natuurlijk ook zo zijn, dat je partner echt niet wil. Dat is dan reuze jammer, maar hiervoor hoef jij het zelf niet te laten. Waar staat geschreven, dat als je partner iets niet leuk vindt, jij het nooit meer zal doen? Je kunt zelf je partner niet dwingen om precies dezelfde dingen leuk te vinden als jij, maar hij/zij kan jou niet dwingen om dan van die zaken niet meer te genieten. Dus zul je daar samen een weg in moeten vinden en als je het zelf belangrijk vindt, zul jij ook de oplossing moeten vinden.

In het geval van de film, ga je voor je het weet niet meer naar de bioscoop. Jammer! Want je leeft maar één keer en ik vind, dat je daar dan maar beter het beste van kunt maken. Dus dan ga je in dit geval gewoon zelf of met een andere vriend of vriendin. Net wat past en ook zo dat het je leven op langere termijn leuker maakt en houdt.

Nu weer even terug naar mezelf. Ik vind dat ik te weinig in Amsterdam kom. Dat komt natuurlijk doordat mijn vriend daar minder naartoe wil en doordat ik altijd voor mijn moeder moet zorgen etc etc.

Nou dat is dus helemaal niet waar. Ik heb het vandaag aan mezelf bewezen. Gisteren heeft mijn moeder weer een soort TIA gehad. Daar heb ik toen met de zorg en de huisarts veel tijd aanbesteed. Het gevolg is, dat ze vandaag veel fitter is. Ze wordt goed verzorgd in het verzorgingshuis en heeft mij echt niet iedere dag nodig. Daarbij komt, dat ik haar ook even kan bellen. Dat is ook leuk.

Ik was de hele dag, tot net toe, druk met werk zoeken en ben toen zo maar tussendoor even naar De Stad (= Amsterdam) gereden. Naar het Museumplein, waar ik bladmuziek voor de Carmina Burana wilde kopen. Dat heb ik gedaan plús een prachtige bos rode rozen voor thuis. Ik liep daar in het zonnetje en ben een blokje omgegaan op het Museumplein. Genoten heb ik. Tegelijk vroeg ik me af, hoe het toch kan, dat je iets, wat je zo makkelijk doet en ook zo graag doet, niet doet, omdat je denkt dat het niet kan. Onzin, je moet het gewoon doen. Ik heb het vandaag ervaren en er voor altijd een les uitgetrokken. Ik ga het gewoon doen!

Damespraatjes

Ik ga mijn schrijfactiviteiten uitbreiden!! Vanaf vandaag ben ik regelmatig te lezen op www.damespraatjes.nl
Vanmochtend stond mijn eerste stukje onder "praatjes" http://www.damespraatjes.nl/content/view/549/1/
Mijn eerste schrijfsel heet: Gelukkig, mijn moeder wordt ouder!

Ik hoop dat jullie me ook daar blijven volgen. Hier zal ik door de activiteiten daar eerder meer dan minder schrijven.

Veel leesplezier!

Herstart

Na een tijd van contemplatie en bezinning ben ik nu weer helemaal terug hier. Maar het gaat wel anders worden. Zo nu en dan zal het een stukje zijn zoals jullie hier vaker aantroffen, maar ik zal ook vaker echte stukken plaatsen. Verhalen van zo'n 500 woorden per keer en soms zullen die verhalen elkaar zelfs opvolgen. Mogelijk ga je ze ook in herschreven vorm herlezen.
Kortom: ik kan wel dromen over schrijverschap, ik kan het ook gaan doen!