Sportiviteit is ook een kunst

De berichten van de grensrechter in Almere houden me behoorlijk bezig. Korte lontjes kunnen een vervelende uitwerking hebben. Waar komen ze vandaan en daarmee, hoe komen we er van af, of gaan we er beter mee om.

Het is alweer even geleden, dat ik zelf als 1,5 jaar als F-jes leider en 1 jaar als voetbalmoeder langs de lijn stond op zaterdag ochtend. In die tijd heb ik me vaak erg verbaasd.
Eerst was ik na korte tijd de helft van het seizoen F-jes leider. Gewoon van een aantal jongetjes die graag voetbalden. Die ook droomden over hun status. Ik zal nooit vergeten hoe mijn eigen zoon na zijn eerste val in zijn eerste wedstrijd bleef liggen tot er een professionele verzorger naar hem toe kwam. Het duurde even voor het tot hem doordrong, dat dit echt niet ging gebeuren :-)
Het 2de jaar waren er weer andere kandidaten voor het leiderschap en kon ik heerlijk langs de kant. Dacht ik.... de beste jongen van 23 kon de druk van de ouders niet aan. Dus degene die in de verdediging stond, stond steeds vooraan. Zijn vader vond nl. dat hij daar moest staan, dus stond hij daar. Voor mijn zoon, de keeper, een lastig geval, want zijn hele verdediging was weg.
Voor andere ouders was het voetballen een maatschappelijke kans voor hun zoon, dachten ze. Hoewel......... een van het team heeft het tot het 2de van NEC gered. Het vuur langs de kant verbaasde me. Helemaal wat dat soms onderling op het veld opleverde.
Het 3de jaar heb ik het team weer geleid. Ook ik wil graag winnen met het team. Wel heb ik eerst een afspraak met de jongens gemaakt over sportief gedrag etc. Ook de warming up heb ik "professioneel" aangepakt, want dat hoort er ook bij. Resultaat....... een jaar lekker gespeeld, zonder veel gedoe.

Wel blijven er 2 dingen door mijn hoofd spelen de laatste tijd:
I Een zaterdagochtend bijna 25 jaar terug, F-jes, vroeg en koud, ergens in het Gooi. De scheidsrechter is dan van de club, waar wij uitspeelden, ............ de ouders zijn van dezelfde club. De scheids besliste, terecht, iets in ons voordeel. De "eigen" ouders werden zo boos op die scheids, dat onze eigen jongens echt heel erg verbaasd waren.
II Op zondag gingen we wel eens naar het eerste kijken. Mijn zoontje loopt naar een oudere man, die hij uit de buurt kent. Een man met een positie in de club. Die riep iets tegen de scheidsrechter, omdat hij het er niet mee eens was......... Het gezichtje van mijn zoon zie ik nog zo voor me.

Ik denk dat iedereen boordevol van deze herinneringen zit. Ik vraag me nu steeds af: waarom heb ik er niets van gezegd toen? Ik kan me dit wel mooi herinneren. Dan komt bij mij de vraag, wat doe ik nu de volgende keer? En u?