Ik ruik het voorjaar!

Zojuist liep ik even naar de postbus om de post te halen. Ik werd echt heel gelukkig buiten. Het leek me de laatste tijd puur onmogelijk om nog deze maand het voorjaar op te snuiven, maar zojuist is het gebeurd. Koesterend in de zon en genietend van de knoppen in de natuur, die je overal ziet staan, heb ik mijn tochtje gelopen.
Heerlijk! Nog 2 maanden en dan gaan de banen weer open.

Authenticiteit kan ook te ver gaan.

Eigenlijk sinds het debat over Irak loop ik als maar te malen. Wat irriteert me zo, waarom erger ik me en toch bleef ik, deels slapend :-)), kijken? Ik weet nog wel, dat ik helemaal wakker en helder was, toen Femke Halsema aan Wouter Bos vroeg, waarom hij op dat moment zo lachte? Dat lachen stond nl. haaks op zijn woorden, maar gaf een zeer ongemakkelijk gevoel weer, waardoor ik me afvroeg, wat er allemaal echt speelde.
Het onderwerp leek me belangrijk genoeg om er serieus mee om te gaan. Niet alleen het onderwerp, maar ook de situatie. Regeren in deze tijd in Nederland is heel belangrijk en als een regering wat zwakker wordt, dan hebben we daar als burgers last van. Dus volgens mij was het in het kwadraat belangrijk. Nu begrijp ik ook wel dat je dan misschien wat minder slaap hebt gehad enzo en dat er misschien opluchting ontstaat doordat je merkt dat alles door kan gaan, maar dan nog. Al was het alleen maar, dat er toch omgangsvormen in debatten bestaan. ( Niet alleen in debatten trouwens.)
Als dan veel mensen hun slaap minderen om het nationale debat te volgen, wil je op zijn minst een scherp maar ook stijlvol debat zien.

Deze week trof me nog iets anders. Ik zat te werken en werd gebeld door het ziekenhuis. Ons ziekenhuis heeft tegenwoordig twee vestigingen en die informatie-uitwisseling onderling loopt niet goed. Dat weet iedereen. Als je bij een arts in de ene vestiging bent geweest, dan kan een arts in de andere vestiging de uitslagen niet zien en moet je dat persoonlijk vertellen. Anders kan er weleens iets misgaan. Ik ging er tot nu toe vanuit, dat de communicatie binnen een vestiging over een patiënt wel werkte... Tot de telefoon ging van de week.
Waar of ik met mijn moeder bleef, want we hadden toch een afspraak? Nu is mijn moeder iets meer dan 2 maanden geleden in datzelfde ziekenhuis overleden. Toen ik dat zei, vroeg de assistente of ik nog wel eens in het ziekenhuis kwam. Ik vond het een verrassende vraag en vroeg waarom ze die vraag stelde. Dat kwam, omdat ik dan even langs de ponsplaatjes afdeling kon gaan en mijn moeder als overleden melden. Terwijl ze me dit zei, zag ze gelukkig ook wel in, dat dit een beetje vreemd was. Waar was mijn moeder ook weer overleden?
Gelukkig belde de arts me later nog terug om excuses aan te bieden, volgens mij ligt dat meer bij de ziekenhuisorganisatie zelf, en een en ander nog even na te praten. Dit waardeerde ik zeer, want Dr. Van Rees heb ik als een wonder in de medische wereld ervaren. Wat een prettige arts.

Gisterenavond ging ik naar een Nieuwjaarsreceptie. De afgelopen 2 jaar waren dat steeds regionale bijeenkomsten op een aansprekende locatie met prominente sprekers. Fris, helder, open naar de buitenwereld en kwaliteit en gezag uitstralend. Vlak voor de verkiezingen verwachtte ik dat dit jaar weer. Maar de uitnodiging was al wat beperkt. Alleen voor de lokale leden. Terwijl er kandidaten zouden worden gepresenteerd. Beetje van binnen naar buiten denken dacht ik nog. Toen ik er heen fietste door de mist, had ik last van tranende ogen en natte haren. Opeens vroeg ik me af, waarom het was, waar het was.
Ik ging nl. naar een club verstokte rokers. Er wordt zelfs gerookt op kantoor, terwijl men een vertegenwoordigende voorbeeldfunctie heeft. Ik kon me niet voorstellen, dat ook in dit geval de mode authenticiteit van 2010 zover zou gaan, dat ik naar een rokerige Nieuwjaarsborrel op stap was. Het was wel in een klein café. Daar was het anders nooit. Maar de landelijke club waar dit een afdeling van was, is toch erg voor het rookverbod. Ik ook, want ik heb er gewoon last van. Drie dagen hoofdpijn na aanwezigheid in een rokerige ruimte is niet fijn. Daarom ben ik een van die mensen, die zo blij zijn met het rookverbod.
Hierbij kwam nog, dat ik 's middags een leuk mooi zijden bloesje had gekocht voor de receptie. Daar ga je in 2010 toch niet meer en publiek mee in de rook staan? En stel dat je iemand wilt zoenen? Wie zoent er nu graag een asbakje? Ik niet. Maar toen ik de deur open deed, kwam toch echt de rook me tegemoet. Ik zag overal de asbakken staan. Ik wilde niet over een nacht ijs gaan. Dus ik heb nog gevraagd aan de serveerster of er gerookt mocht worden. "Ja", zei ze stralend. "Dan ga ik weer", was mijn antwoord. "Jongens Gelukkig Nieuwjaar!" heb ik nog geroepen. Toen ben ik, nadat ik mijn fiets weer los had gemaakt van het hek, weer in de mist naar huis gegaan.

Aan het ontbijt zat ik net te bedenken wat er deze week was gebeurd en wat deze drie gebeurtenissen met elkaar verbond voor mijn gevoel.
Mijn zoon zei me al eerder dat Authenticiteit erg in is op het moment. Ik vind het ook erg belangrijk, dat mensen en organisaties zich natuurlijk gedragen. Maar een beetje zelfreflexie en hierdoor wat maatschappelijk polijsten van het "eigen ik" is bij Authenticiteit toch wel belangrijk merkte ik deze week.

Iedereen leert weer anders

Was laatst even lekker op de thee bij mij zoon en we zaten gezellig bij te praten. Zo kwamen we op het onderwerp: Leren. Het is mooi om te zien, hoe iedereen anders leert. Maar ook hoe mensen soms denken dat iets, waar anderen jaren over doen, in een of twee avonden toch te leren is.
Jelle bracht in herinnering terug de dag dat hij voor het eerst naar groep 3 ging. Dat is nu al ruim 20 jaar terug.
Hoewel ik in die tijd full time werkte, was ik op de dag dat hij voor het eerst naar groep 3 ging thuis. Ik wilde graag mee maken, hoe hij, naar mijn verwachting, enthousiast uit de klas zou komen.
's Morgens hadden we hem samen weg gebracht. Na 2 jaar in hetzelfde lokaal te hebben gezeten, ging hij dan toch nu zelfs in een keer 2 lokalen verder. De tocht naar groep 8 was naar ons idee die ochtend echt begonnen.
De opstelling in de klas was ook iets anders en er was na 2 jaar een nieuwe juf. Ze zagen er allemaal vol verwachting uit, de leerlingen van groep 3. Tussen de middag gingen in die tijd nog de meeste kinderen naar huis. Dus stond het vol met ouders in de gang. Wij waren niet de enigen, die deze maandag in staat waren om hun kind samen op te halen. Het was dus druk in de gang. Druk met ouders, die vol verwachting hun kind na een eerste ochtend "leren" op gingen halen.
Ja, dat is wel iets anders dan in deze tijd. Onze kleuters hebben nog net wat meer kunnen kleuteren. Natuurlijk hebben ze zo gespeeld, dat ze voorbereid waren voor groep 3, maar er was beslist een andere ruimte dan nu in het lesprogramma om je als kleuter te kunnen vermaken op de basisschool.
Het leek in die gang wel nooit 12 uur te worden. Maar ja, daar kwam die klas dan naar buiten. Van onze zoon spatte het enthousiasme er niet echt van af. "Hoe was het?" "O, groep 3. Best leuk, hoor." Voor een kind dat normaal altijd heel enthousiast was, vonden we dit toch een opvallende reactie.  We zijn eerst maar naar huis gelopen en hebben er aan de lunch verder over gesproken. Nou ja, gesproken, zo'n half Groningse zoon kan soms ook wel wat minder spraakzaam zijn.
Toen we vroegen of hij ook had leren lezen, keek hij ons ietwat geïrriteerd aan. "Nee." Nadat we iets verder door hadden gevraagd, bleken wel de woorden Boom en Roos geleerd te zijn. Maar dat was volgens hem niet Lezen. Hij had verwacht, dat de juf hem een soort trucje had geleerd, waardoor hij tussen de middag de krant en een boek kon lezen. Daar moest hij dus nog even zijn best voor doen. Dat viel hem even tegen. Maar het is hem uiteindelijk goed gelukt :-))
Wel zei hij me, bij dat kopje thee, dat hij later ook vaker nog het gevoel had: "Vertel me nu de truc maar, dan kan ik het gaan doen." Hij leert makkelijk, maar soms vraagt iets leren ook wat inspanning en tijd.

Mijn moeder had het geweten...........

De dag 2 januari vind ik altijd een fijne dag. Natuurlijk is de herfst leuk en warm. Smaakt de chocolademelk goed bij een lekker boek. Dat doet het glas wijn ook trouwens. Dan wordt het verderop in het jaar donkerder en kouder. Dit doet mij dan dikwijls aan mijn vader denken.
Mijn vader reisde dagelijks met de trein naar zijn werk. Van Weesp naar Amsterdam Centraal. Net als vele andere vaders in die tijd. Ik denk dat hij rond kwart voor acht vertrok en zo rond half zes, kwart voor zes weer thuis was. Daar hoorde je hem nooit zo over, maar vanaf half november tot het weer lichter werd wel. "Ik lijk verdorie wel een mol", mopperde hij dan. "Ik ga met donker weg en ik kom met donker thuis. Eigenlijk zie ik de hele dag amper daglicht."
Natuurlijk zijn er in deze donkere tijd van het jaar vele gezellige en sfeervolle dagen. De boomtraditie bestaat er niet voor niets, maar toch ben ik altijd erg blij als dat allemaal weer voorbij is.
Wanneer op 2 januari er een vers jaar voor me ligt met een aantal maanden, waarin amper verplichtingen zijn, heb ik altijd een lekker gevoel van ruimte. Je hoeft alleen maar naar het voorjaar toe te glijden. Dat wordt makkelijker en aantrekkelijker, doordat de dagen gaan lengen. Heerlijk is het als je op je terugtocht van je werk merkt, dat het langer licht is. Daar word ik altijd weer vrolijk van. Maar dit jaar voel ik dan ook goed mijn gemis.
Mijn moeder was nl. altijd een soort weervrouwtje. Ze volgde de weersontwikkelingen heel scherp. Niet alleen de weersontwikkelingen, maar ook de opkomst van de zon. Dus als ik dan naar huis reed en genoot van het feit, dat het weer lichter was of leek. Dan belde ik mijn moeder. "Ja, kind", zei ze dan, "dat kan kloppen, want de zon gaat alweer ... minuten later onder."
Ik vroeg me vandaag af: "Klopt het dat het alweer wat langer licht is? Zie ik het goed?" Vandaag blijft het bij die vraag. Want ik weet het niet zeker. Mijn moeder had het geweten .............