Nog niet gedrukt wel al op de site bij Trouw

Ook deze maand is er een schrijfwedstrijd in de Trouw. Ik heb er weer aan meegedaan. Het was en is ook zo'n lekker onderwerp! "Mijn ex". Lezers van mijn blog, zullen wel begrijpen, dat dit geen onderwerp is dat ver van mij af staat. Drie weken heb ik er over lopen kauwen, welk aspect ik zou kiezen. Want hierover kan ik wel een reeks van 10 boeken schrijven.
Ik ben dus maar aan het begin van het "exdom" begonnen. Kan ik daarna altijd nog verder schrijven en putten uit een ontuiputtelijke bron.

Ben benieuwd wat jullie er van vinden. Laat het weten.

5 december wordt een bewogen avond dit jaar

Sinterklaasavond is vaak al een avond met veel dimensies. We krijgen dikwijls de mooiste gedichten en/of suprprises waaruit waardering voor elkaar en meeleven met elkaar blijkt. We vieren het nooit met zo'n grote groep, maar wel met een hechte.  Mijn mooiste Sinterklaasavond tot nu toe is mogelijk die van 7 jaar terug.

Zeven jaar terug zat ik in een vrij vers scheidingsproces. Het convenant werd kort na Sinterklaas definitief afgerond. Toch wilde ik met mijn zoon Jelle en mijn moeder de Sinterklaasavond niet zo maar voorbij laten gaan. We hebben daarom het toch met zijn drietjes gevierd.

Eerst vierden we het steeds met zijn vijven, maar mijn vader was al 14 jaar dood, toen mijn scheiding speelde. Dus de laatste jaren van mijn huwelijk vierden we het met zijn vieren. We maakten er altijd een hele ontspannen en gezellige avond van. Prachtige surprises en treffende gedichten waren steeds aanwezig. Emoties horen bij ons bij Sinterklaas. Ik ervaar het vaak als een feest van verbondenheid.

Zeven jaar terug waren er geen surprises, niet veel cadeaus, maar ik heb nog nooit zo'n fantastische Sinterklaasavond gehad. Zulke treffende gedichten, zoveel warmte, zoveel ontroering en hierdoor zoveel verbinding.

Nu gaan we ook weer een hele, speciale Sinterklaasavond tegemoet. Allereerst doordat mijn moeder er nog maar kort niet meer is. Ik heb wel 2 marsepeinen dingen, die ze al gekocht had en ik zal ze vergezeld van een mooi gedicht in de zak doen. Ze zal die avond zeker in gedachten zeer aanwezig zijn en dat zal voor een speciale dimensie zorgen. Maar ook mijn stiefzoon zal er niet zijn. Hij heeft al andere plannen en had niet eerst even overlegd. Ik zie de pijn bij mijn vriend, maar het is niet anders. Ook voor mijn zoon lijkt het minder leuk zo.

We hebben met zijn drieën, we zijn een sterk trio, via http://www.lootjetrekken.nl/ een lootje getrokken en ook deze Sinterklaasavond zal net als zeven jaar terug een hele aparte emotie kennen. Dus naar deze waardevolle avond kijk ik graag uit.

"Retreat" tweet en ik twitter: KerensavdDouw

Ik zat er al een tijdje over na te denken. Ga ik ook op twitter of niet? Nu hoorde ik van mijn uitgever van http://www.damespraatjes.nl/ zulke enthousiaste dingen erover, dat ik toch ook ben begonnen. Het geeft me nu al plezier!

Sinds midden jaren 90 ben ik al actief op het net, maar ik voelde me zojuist toch even wat digibeet. Dan merk ik ook, dat ik van de generatie ben, dat ik om hulp te vragen liever bel, dan mail of nu twitter. Maar ik ben op Twitter!
Zojuist heb ik zelfs al mensen verwelkomd en mensen gedaggezegd bij twitter, dus het gaat leuk. Ben benieuwd hoe het allemaal gaat werken.


Terwijl ik dit schrijf tweeteren mijn grasparkieten Rie en Triet naar de band Retreat vrolijk er op los. Dus als ik er niet uitkom, volg ik hen. :-))

Het is wel fijn om nu even hier mee bezig te zijn, want ik merkte gisteren wel, dat de laatste twee weken na het overlijden van mijn moeder er flink zijn in gehakt. Ondanks dat het niet zo goed meer met haar ging, had niemand verwacht dat het zo snel zou gaan. Jammer voor haar en voor ons.
Maar wat is er dan leuker dan een nieuw communicatie medium te gaan gebruiken om zo nog makkelijker met mijn lezers en lezeressen hier en op http://www.damespraatjes.nl/ contact te kunnen leggen en houden.

Lees me en reageer! Mijn Twitternaam is KerensavdDouw :-))

Zingen helpt

Mijn moeder is overleden. Zomaar, niet helemaal onverwacht, maar wel helemaal overleden. Dat is een rare gewaarwording. Ook al kwakkelde ze al langer en wist ik, dat het eraan kon komen. Als het moment dan daar is, kijk je toch vreemd op.

Daar heb je dan ook weer niet zo heel veel tijd voor, want je moet handelen. Er moet van alles georganiseerd worden. De eerste uitdaging was al, dat wat wij wilden niet overeenkwam met de rayonindeling van de begrafenisverzekering van mijn moeder. Maar daar hebben we ons niet door in de war laten brengen.

We kregen ook met meevallers te maken. We hadden zowaar voor beide bijeenkomsten in de kerk een koor. Zonder dat we daar erg moeite voor hoefden te doen. Fantastisch was dat. Want zingen, dat hoort hoort nu eenmaal bij ons.

Vroeger was mijn moeder wel kritisch en dan durfde ik niet altijd voluit te zingen. Maar op het koortje bij onze non kwam ik wel los. Als ik de laatste tijd wel eens met mijn moeder naar de kerk ging, werd het zingen me soms wat moeilijk gemaakt, door de vele emoties, die ik dan voelde voor mijn kwakkelende moeder.

We hadden dus zeer zorgvuldig alles, en zeker de muziek, uitgezocht. Ik zag er wel tegenop, want ik vermoedde dat het veel bij me los zou maken. Dat deed het ook, maar het gaf me ook erg veel kracht. Ik kan me niet herinneren, dat ik zo vrij gezongen heb. Natuurlijk ging het soms even niet, het Ave Maria en In paradisum... daar heb ik voorzichtig mee gezongen, maar de vele andere gezangen gingen prima. Ik voelde me er ook sterk door worden.

Fijn Ma, dat je ons zoveel muziek hebt meegeven. Dank je wel