De dag 2 januari vind ik altijd een fijne dag. Natuurlijk is de herfst leuk en warm. Smaakt de chocolademelk goed bij een lekker boek. Dat doet het glas wijn ook trouwens. Dan wordt het verderop in het jaar donkerder en kouder. Dit doet mij dan dikwijls aan mijn vader denken.
Mijn vader reisde dagelijks met de trein naar zijn werk. Van Weesp naar Amsterdam Centraal. Net als vele andere vaders in die tijd. Ik denk dat hij rond kwart voor acht vertrok en zo rond half zes, kwart voor zes weer thuis was. Daar hoorde je hem nooit zo over, maar vanaf half november tot het weer lichter werd wel. "Ik lijk verdorie wel een mol", mopperde hij dan. "Ik ga met donker weg en ik kom met donker thuis. Eigenlijk zie ik de hele dag amper daglicht."
Natuurlijk zijn er in deze donkere tijd van het jaar vele gezellige en sfeervolle dagen. De boomtraditie bestaat er niet voor niets, maar toch ben ik altijd erg blij als dat allemaal weer voorbij is.
Wanneer op 2 januari er een vers jaar voor me ligt met een aantal maanden, waarin amper verplichtingen zijn, heb ik altijd een lekker gevoel van ruimte. Je hoeft alleen maar naar het voorjaar toe te glijden. Dat wordt makkelijker en aantrekkelijker, doordat de dagen gaan lengen. Heerlijk is het als je op je terugtocht van je werk merkt, dat het langer licht is. Daar word ik altijd weer vrolijk van. Maar dit jaar voel ik dan ook goed mijn gemis.
Mijn moeder was nl. altijd een soort weervrouwtje. Ze volgde de weersontwikkelingen heel scherp. Niet alleen de weersontwikkelingen, maar ook de opkomst van de zon. Dus als ik dan naar huis reed en genoot van het feit, dat het weer lichter was of leek. Dan belde ik mijn moeder. "Ja, kind", zei ze dan, "dat kan kloppen, want de zon gaat alweer ... minuten later onder."
Ik vroeg me vandaag af: "Klopt het dat het alweer wat langer licht is? Zie ik het goed?" Vandaag blijft het bij die vraag. Want ik weet het niet zeker. Mijn moeder had het geweten .............
Geen opmerkingen:
Een reactie posten