Te vroeg, veel te vroeg

Vorige week was een vreemde week. Een zoon van een neef van me is door een vrachtauto verongelukt. Op zijn brommer op weg naar school. 's Morgens waarschuwde zijn vader hem nog voor het donker en de regen. Maar voor mensen die niet uitkijken ......................
Hoe bizar moet het zijn. Je zwaait je kind uit. Wordt gebeld en opgehaald door een politie auto met loeiende sirene. Even lijkt er misschien nog een sprankje hoop.
En dan ........ is er alleen het delen, het voorbereiden, het afscheidnemen. Mooi, thuis, begrafenis etc.
Het houdt wel op, terwijl het juist niet ophoudt.
Daar sta je dan zelf, in het besef, want een geluk bij een ongeluk, je eigen kind heeft. Hoop je. Daardoor voel je een heeeel klein beejte, wat je neef en zijn vrouwen moeten voelen. Zo maar anders, onomkeerbaar, voor altijd anders, nooit meer hetzelfde.

Mijn vaders raad is niet aangekomen

Toen ik een jaar of zeven was, wist ik zeker dat ik niet het leven wilde lijden dat mijn moeder, en vele vrouwen met haar indertijd, leidde. Als ik naar school ging stond Moeder's Wil is Wet overheersend aan, met inderdaad de "tsja tsja tsja wat zullen we eten" groetenman etc etc. De melkboer kwam de melk in bussen brengen waar mijn moeder dan een melkkoker vol melk van kocht. Die werd direct gekookt en het was vechten om de room. Als wij naar school gingen stond onze moeder ons uit te zwaaien, terwijl ze de zwabber stond uit te "draaien". (Ja hoe zou je dat anders moeten noemen) Het was bij mijn vriendinnen, die ik onderweg naar school ophaalde, niet anders. Het enige andere verhaal van vrouwen dat ik kende, was onze buurvrouw die in haar huwelijk werkte tot de kinderen er waren en de verhalen van de 2 ongehuwde vriendinnen van mijn moeder. Maar die levensverhalen vond ik ook niet aantrekkelijk. Ik heb me echt op zeven jaar afgevraagd of ik voor zo'n leven hier was? IK DACHT HET NIET.
WAT DAN WEL?
Ja dat wist ik ook niet. Jaren heb ik eerst alles gedaan wat in ieder geval niet standaard was. Om zo te zoeken naar MIJN leven. Ik wilde in ieder geval werken. (Niet op kantoor dacht ik, want dat leek me pas echt saai) Ik wilde zelf mijn kost verdienen en mijn leven bepalen. Maar dat wilde ik niet persé alleen. Hoe?
In mijn pubertijd en vlak daarna heb ik urenlange discussies met mijn vader hierover gevoerd.
Hij was een vakbondsman en vertelde me telkens weer, dat hij, en velen met hem, niet voor niets gestreden hadden voor het feit dat de man het geld kon verdienen, zodat de vrouw rustig het huishouden kon doen en de kinderen verzorgen. Hij waarschuwde me steeds, dat als "wij feministen" zo door zouden gaan, de vrouwen wél moesten werken voor het dagelijks brood, want die kansen zouden de werkgevers niet laten lopen.

Ik werk nu op mijn verzoek 40 ipv onze fulltime week van 36 uur. Heerlijk vind ik dat. Het is druk, maar dat kan ik best nog een tijdje hebben. Ik werk er gemiddeld 60 uur per week. Maar het doet me zo'n plezier.... én ik eet er lekker van.

Ook denk ik, dat als vrouwen, net als ik, echt willen deelnemen aan onze maatschappij, fulltime werken daarbij hoort. Niet persé alle jaren, dat zouden mannen ook niet hoeven van mij, maar toch wel een behoorlijk aantal. Als je het doet, merk je hoe leuk dat is/kan zijn.

In mijn scheiding heb ik extra gemerkt hoe heerlijk het is om die centen zelf binnen te brengen. Je partner uit te kopen en niet zelf uitgekocht te worden. Dat is echt wel te combineren met enthousiast moederschap. Want er is één ding, dat ik me nooit laat afnemen: mijn moederschap. Dat hoort bij mij. Gelukkig heb ik het organisatievermogen, de energie, mijn intuïtie en gevoel om veel aan te kunnen.

Gevolg: een heel andere leven dan ik vroeger zag van de vrouwen om me heen. Zelf naar gezocht en ik blijf alertop de kansen die het leven mij kan bieden. Het leven kan heerlijk zijn.

Donkere dagen

Nog even wat afmaken en dan ga ik naar huis. Het is donker en vol files. Maar dat geeft me ook de tijd om de dag voorbij te laten gaan. Een dag vol wisselende zaken, maar ik heb weer veel bereikt in het gewenste veranderingsproces. Of in ieder geval heb ik het in gang gezet.
Het is boeiend om met een paar teams mensen, die verandering te realiseren.
Ik ben ook de borrel voor mijn vijftigste verjaardag aan het regelen. Eerst had ik daar niet zo'n zin in, maar het is toch wel leuk om dat moment het glas te heffen met een aantal vrienden, vriendinnen en familieleden. Dus ga ik het leuk, maar niet spectaculair vieren. Mijn zoon zal unplugged wat spelen.

Nou ik ga de file in............................

Inwerken

De tijd vloog vanavond. Voor ik het weet is de vrijdagavond om en heb ik alleen maar gekeken hoe ik mijn blog vindbaar kan maken. Dat is best lastig merk ik. Helemaal omdat ik het ook weer niet te vindbaar wil maken. Ik gun mezelf de rust om dit eerst eens een beetje uit te vinden.

Vanavond heeft de informatie op TV over de documentaire over de vrouwenverkrachtingen in Congo me wel getroffen.
Er was maar heel in het kort iets over, maar wat een ellende. Super dat die tweeling van Velsen daar zoveel aandacht voor vraagt.

Ik ga snel eens kijken hoe het met mijn lief is.

Kerensa

Macho misser

Vandaag had ik een presentatie van een vrouw, die veel weet over call centers. Zij heeft daar een prachtige theorie over ontwikkeld, die gelukkig goed doorleefd is en gebaseerd is op veel praktijkervaring. Ik kan er niets aan doen, maar word ik warm van en ik haal er inspiratie uit. Er zat een visie en een stappenplan in, kortom...........prima!
Nu hadden we zomaar 10 minuten over, want de casus van 20 minuten lukte niet meer.
Toch .... ik was verrast .....
Blijkt een mannelijke IT consultant, hij zal zich business consultant noemen, geregeld te hebben met de coördinator van de cursus, dat HIJ een presentatie mocht houden van 20 minuten. HIJ had nl. OOK ERVARING! (En hij was deelnemer)
Nu was de cursus eerst niet zo geweldig en kende vanochtend een kentering met deze vrouw. De hele groep marketeers vond dat. Dus had DIE ERVARING van onze mannelijke collega-deelnemer IT (volgens hem BUSINESS) consultant beter tot de koffiepauze bewaard kunnen worden. Dan was het beslist in de juiste proporties tot zijn recht gekomen.
Nu was het een voorbeeld van zwak macho-gedrag. Jammer voor ons en zeker ook jammer voor de vrouw en de macho.
Ik dacht jaren geleden al, dat ik meer dan voldoende actief was geweest. Maar gender en het feminisme zullen de ruim vijftig jaar waar ik nog van genieten mag me niet loslaten. Het blijft me raken, hoelang die verandering duurt.

Valse start

Even snel mijn nieuwe Blog bijwerken ging niet door, want ik had start problemen.
Daarom nu een kort bericht. Van de week weer meer.

Kerensa

De start

Ik ben blij dat ik zojuist de start heb gemaakt met mijn blog. Het zal een korte start zijn vandaag, want precies vandaag heb ik eigenlijk helemaal geen tijd, maar wel de behoefte.
Regelmatig zal ik hier vertellen wat ik meemaak. Ik vind het leuk om te schrijven, maar denk ook dat ik iets te bieden heb. Dit zal blijken.
Uiterlijk dinsdag maak ik verder werk van mijn blog.
Welkom en reageer(gepast)

Groet

Kerensa van der Douw