donderdag 30 december 2010

Verwerking gaat in stappen

Iedere keer als je iets meemaakt wat je erg aangrijpt, dan verwerk je het in stappen. De afgelopen maanden heb ik dat goed gemerkt met de verwerking van het overlijden van mijn moeder. Eerst was er in september de dag, waarop ze 80 zou zijn geworden. Daar leefde ze al lang naartoe. Ze had zelfs de zaal in het verzorgingshuis al gereserveerd voor het geplande feest. Daar hield ze van. Met haar hele familie- en vriendenkring bij elkaar. Daarna hebben we in die maand nog met familie en vrienden een H. Mis ter nagedachtenis van haar bijgewoond.
Op 2 november zijn we in de plaats waar ze 50 jaar gewoond heeft naar de Allerzielen H. Mis geweest.Die vrijdag hebben we in het verzorgingshuis, waar ze op het laatst woonde, haar met bewoners, medewerkers onze familie en andere familie van overleden bewoners en medewerkers herdacht. Dat werkt heel reinigend heb ik gemerkt.
In december heb ik eindelijk met mijn zusje het herdenkingplaatje aan onze ouders op een grote steen , die daarvoor staat op de begrafenisplaats in Lelystad, laten bevestigen. Was een sfeervol moment in de sneeuw. Nu rest alleen de administratieve afhandeling en het verwerken.
Het leek dit jaar wel of het missen met de kerst groter was dan vorig jaar. Alles is natuurlijk wat meer tot rust gekomen en dan komt je gevoel naar boven. Het is allemaal prima en mooi gegaan. Maar ik had haar best graag nog langer hier gehad, als dat in een mooie lichamelijk en geestelijk gezonde gesteldheid had gekund. Aan de andere kant zeg ik ook wel eens...... met 51 jaar ben je ook groot genoeg om het zelf te kunnen. Gelukkig hebben ze me goede bagage meegegeven.
Eind november was ik nog even bij de Orpheushulpverlening. Zo'n middag voor de hetero's in of uit relaties met een homo/lesbisch/bisexuele partner. In het gewone leven denk ik dat ik alles een goede en mooie plaats heb gegeven. Op die middag merkte ik weer wat die "strijd"/zoektocht van 23 jaar met mij heeft gedaan en doet. Dus nu overweeg ik toch naar het weekeind van februari te gaan. Aan de ene kant jammer om thuis weg te zijn en aan de andere kant ook voor nu goed om alle losse eindjes de kans te geven om een juiste plaats te krijgen.
Verwerken gaat in stappen  en vraagt tijd......