Vredelinghuwelijk

Het is zondag 30 jaar geleden, dat ik, zwaar ongesteld (letterlijk, dat vergeet je nooit) om 9 uur 's morgens met mijn toenmalige vriend, in het huwelijk ben getreden. Zulke dingen zetten me wel aan het denken. Hoe ging dat in die tijd, hoe overwogen was die beslissing, wist ik eigenlijk wel wat ik deed?
Nee, dat wist ik niet weet ik nu, maar dat wist ik toen zeker niet.
We kenden elkaar maar kort. Eigenlijk hadden we elkaar in december voor het eerst gezien, gingen we in februari zoenen en eind mei samenwonen. Hij wilde uit huis, ik moest eigenlijk mijn kamer af en een nieuwe richting zoeken, we waren erg verliefd, dus gingen we samen verder.
Dat samenwonen heeft heel veel problemen gegeven. Ik heb zelfs een adreswijziging teruggekregen van een tante, omdat ze met die "vuiligheid" niets te maken wilde hebben.
Beide ouders waren ook erg verdrietig. Mijn vader noemde het Hokken en "die vent moest me dan maar onderhouden." Dus de studiebijlage zou er niet zijn, als ik weer ging studeren. Mijn moeder was er beslist tegen, maar wist zich geen raad, maar toen we tijdens het verhuizen langskwamen kregen we wel een pak koffie van mee.
Mijn schoonvader kwam op gegeven moment wat schoorvoetend kijken naar ons kamertje van 3 x 3 bij onze Turkse huisbaas. Het heeft ruim 2 maanden geduurd, denk ik, voor zijn moeder kwam. (Nu ik dit schrijf bedenk ik me, dat dat wel eens een heel andere reden kan hebben dan ik toen dacht. Ga ik toch eens navragen)
Met al die tegenstand was mijn drive niet te stuiten. Ik zou er wat van maken en ze laten zien, hoe goed dit voor mij was.
Dus toen de vervangende dienst niet leek te lukken op een manier, die ons samen paste, zijn we getrouwd, mijn lief ging hele dagen werken en mijn eerste jaren studie meefinancieren en ik ging met hem trouwen. Had wel uitgezocht of ik mijn eigen achternaam kon behouden, want die achternaam inleveren vond ik een stap te ver.
De avond tevoren heb ik zijn trui afgebreid, die hij bij ons huwelijk gedragen heeft. Zelf wist ik even niet wat ik aan zou trekken. Het werden mijn witte Dukkies (met wijd uitstaande witte sokken, maar ik had niet anders) onder mijn spijkerbroek. Ook dit deden we dwars tegen alles in op onze manier. Onze manier heeft helaas niet echt de kans gehad, die de liefde die wij voor elkaar voelen verdient. Mijn lief bleek niet "standaard" in elkaar te zitten en daar kan hij niet zo goed mee omgaan, waardoor dit voor mij nog lastiger werd dan het al was. De maatschappij en zijn familie maken het hem nog steeds niet makkelijk daarmee. Voor mij was dat uiteindelijk de reden om anders verder te gaan. Al blijven we altijd samen de ouders van een heel mooi jong.