Mooi bezoek

Gisteren kregen we bezoek van een van de nog 7 levende zussen van mijn moeder. Mijn tante kwam met haar man even napraten over mijn moeder en alles wat er gebeurd was.
Die middag was al een lastige middag voor me. Ik was weer de post op wezen halen in het verzorgingshuis en zag daar de prachtige gedekte tafels voor het kerstdiner. Het kerstdiner, waar mijn moeder zo naar uitgekeken had. Maar al ruim anderhalve maand voor dat kerstdiner, is ze ons ontvallen.
Ik dacht nog zo, dat ik het goed gepland had en dus die tafels niet zou zien. Maar dat was dus niet zo. Ik zag ze wel. Het was weer net zo verzorgd en warm als alles in dat verzorgingshuis is. Het is echt een compliment waard. Terwijl ik die kerstsfeer opsnoof, kwam ik de vriendin van mijn moeder tegen. Die vrouwen hebben in zeer korte tijd een prachtige vriendschap opgebouwd. Ik schoot helemaal vol.
De weg terug op de fiets liepen de tranen over mijn wangen. Het voelt ook wel goed, omdat regelmatig mee te maken, maar het is ook gevoelig. Ik weet wel, dat ze voor hetzelfde geld half verlamd en niet meer in staat om te spreken in een verpleeghuis had kunnen zitten. Maar die bloeding had ook weg kunnen blijven. Toch?
Door al die emoties, was het extra fijn om met deze oom en tante een en ander te kunnen bespreken. Van mijn vele tantes, is dit ook de tante die bleef werken, nadat ze kinderen had gekregen. Zo is ze voor mij altijd een van mijn rolmodellen geweest, waar ik me aanspiegelde. Heb ik haar ook verteld gisteren. Was een fijn bezoek.

Voorjaar voelt toch al dichterbij

Het lijkt hier winter te worden. Dat hoort ook bij deze tijd van het jaar. De donkere periode voor kerst, waardoor mijn vader altijd verzuchtte: "Ik lijk wel een mol! Ik ga met donker weg en ik kom met donker weer thuis."

Op het moment, dat de nachtvorst echt aangekondigd wordt, vraagt dat ook enkele handelingen. Zoals het aftappen van de waterkranen. Wij waren daar gisteren niet alleen mee bezig. Diverse buren waren ook hiermee aan de gang. Zo voor de kerst heb je dan al snel wat gesprekstof. Je ziet elkaar ook minder, door de kou en alle familie aangelegenheden van de decembermaand.
Ik vond het leuk om te ontdekken, dat ik niet de enige ben die bij het afsluiten van de kraan een lentegevoel krijgt. Eerst rond je de zomer af met de herfst, maar als het dan eenmaal koud is, komt de lente er weer snel aan. Heerlijk!
Ik houd best van koude, maar de tinteling van de het voorjaar is toch het mooiste wat er is.
Door de knop van de Magnolia te plakken naast de waterkraan zie en voel ik de lente. Heerlijk.

Kwetsbare ouderen

Net naar Netwerk op 2 gekeken over de Kwetsbare ouderen. Dat zit me nu als ik politiek maatschappelijk actief ben ook zo dwars. Als fit mens denk je te weten wat een kwetsbare oudere nodig heeft. Daarbij wordt vanuit het heden gedacht met angst in het lijf voor de eigen toekomst op termijn. Maar heeft zo'n fit beleidmakend mens wel eens de echte rust en tijd genomen om zich in het leven van een Kwetsbare oudere te verdiepen?
Volgens mij gebeurt dat veel te weinig. In het zakenleven, waar men gewoon meer geld kan verdienen door van buiten naar binnen te denken, vanuit de klant te denken etc etc gebeurt het al niet, laat staan elders. We willen met zijn allen graag charitatief goed doen. Maar dan wel op onze manier. Hiermee zorgen we ervoor, dat die mensen, die ook geen zin hebben om om zorg te vragen, het kunnen vragen tot ze een ons wegen. Want de zorg die zij wensen is er gewoon niet. Wij vinden dat het wel anders kan.
Zolang mogelijk thuis wonen en dat liefst zelfstandig klinkt heel mooi. Zolang iemand fit is, gaat dat redelijk. Maar wanneer er gekwakkeld wordt, is het leed niet te overzien. Dan moet je bijna letterlijk zoals mijn moeder eerst ondervoed in het ziekenhuis komen én kinderen hebben die zeggen dat je dit niet nog een keer met thuiszorg gaat opvangen, om in een verzorgingshuis terecht te komen. Niet eens een in je eigen woonplaats, maar gelukkig word je wel goed verzorgd. (Die thuiszorg kan er overigens ook niets aan doen, zij krijgen ook maar die paar centen die we er van de belasting voor over hebben)
En dan leven we in zo'n relatieve welvaart. Volgens mij zijn we ook allemaal alleen bereid om hier meer geld voor vrij te maken, als een van onze ouders een kwetsbare oudere is. Dat is volgens mij niet de oplossing.

De decembermaand verzacht

Het is verbazend, wat voor een uitwerking zo'n donkere periode in de laatse maand van het jaar toch altijd weer heeft. En nu is het eigenlijk nog maar pas begonnen. Ik realiseerde me, dat het gisteren 1 maand terug is dat mijn moeder overleed. Het klinkt raar, maar door mijn vaders dood heb ik al ervaren dat je met de zgn. hele periodes iets afsluit in je rouw. Het wordt iets lichter. Hoewel ik het er gisteren, toen ik de post ophaalde in het verzorgingshuis en ik haar "tafeldames" zag scharrelen in hun apartementen, best moeilijk mee had.
Morgen ga ik ook voor het eerst van mijn leven Sinterklaas vieren zonder zijn moeder. Ik vond het altijd zo'n fijn feest, omdat het bij ons thuis het meest ongedwongen feest was. Daar speelde de kerk geen rol in en ik hoefde geen zondagse kleren aan, die prikten. Ik mocht gewoon mezelf zijn en de anderen waren dat ook. We aten gewoon iets dat iedereen lustte, we zongen en hadden het heel gezellig.
Dat hebben we morgen ook. We gaan morgen een goede doorstart maken met het leven na (o)ma. Ook zondag hebben we het leuk gehad met de zoon van Martin. Alles wordt weer wat rustiger. Dat mocht ook wel.
Heb vanavond ook mijn zusje nog even gebeld. Die reageerde nergens op, en dat is nu wel onhandig, mijn broer ook trouwens. Maar zij had gewoon een nieuwe laptop etc etc . Even bellen werkt wel goed dan.
Net lekker voetbalvrouwen gekeken en nu gaan we dichten. Heb al drie pakjes ingepakt, maar dacht... ff van me afschrijven.
Vaak verlang ik in december naar 2 januari, want dan gaan we lekker echt beginnen met het nieuwe jaar en dus ook op weg naar de zomer en het licht.
Nu merk ik dat ik deze maand even nodig heb om alles wat rustig te verwerken. Rouwpijn is vaak zo rauw. Je kunt er niet om heen, ik ga er ook dwars door heen. Met steun en het vertrouwen, dat het goed komt. Dat zei ik ook altijd tegen mijn moeder, als ze het moeilijk had.
Dit jaar kan ik dat warme gevoel van de decembermaand wel goed gebruiken. Ik ga me erin koesteren.