Doorleven geeft glans en rust

De afgelopen 6 weken had ik vooraf bezien misschien liever niet beleefd. Deze verwarring en emotie, het opbreken was niet wat ik voor ogen had. Nog heb ik vaak het gevoel: dit had voor mij niet gehoeven.

Als ik eerlijk ben, komt er meer ruimte voor de andere kant van het verhaal. Terwijl ik dit opschrijf, voel ik de pijn, nou vooral het verdriet, dat dit zo is. Dit betekent, voor mij, dat ook ik verwijdering voel, die mij naast dit verdriet, soms nog tot mijn verbazing, goed doet.
Vanuit de acceptatie van de situatie ontstaat er ook bij mij ruimte voor een nieuwe fase in mijn leven. Voor genieten van het feit, dat ik weer even de tijd heb om puur mezelf te ontdekken en te genieten. Om te ervaren, hoe makkelijk ik het evenwicht in een relatie zoek, zonder hierbij te voelen en te weten wat voor mij in die relatie goed is. Volgens komt dat voort uit de behoefte aan een levenspartner en niet "weer" een start opnieuw te hoeven maken. Op dit moment ervaar ik, door alles heen, de kracht van mijn levensweg voor mij, die blijkbaar stoppen en weer opstarten kent.
Toen ik 7 was wist ik, voelde ik, dat ik niet het leven wilde van mijn moeder met die zwabber op het balkon. De laatste weken, realiseer ik me steeds meer, hoe anders mijn levenspad loopt. De laatste dagen merk ik schoorvoetend, dat ik dit levenspad ook kan omarmen, er van durf te houden. Want hoe diep de pijnlijke emoties soms nog zijn en waren de afgelopen week: ik ervaar ook de ruimte van de komende lente. En als lentekind voelt dat goed.
Ik dacht, die lente ook in mijn relatie te (kunnen) voelen. Als ik eerlijk durf te zijn, was ik die een beetje kwijt. Zocht ik die lente en inspiratie wel op en werd die niet doorvertaald in ons samenzijn voor mij. Hierin liepen we niet meer dezelfde route. Dit tikkend komt het gevoel op. Dat had wel gekund. Ja, dat denk ik ook. Alleen daar zijn 2 mensen voor nodig, die openstaan voor die manier van leven. Ik voel en denk nu, dat  hier het kernverschil ligt. Ik heb die lente en inspiratie nodig om te leven. Die positieve blik van openstaan voor ontwikkeling. Niet perfectionistisch, wel doorontwikkelend.
Dit herken ik ook in de levens van de mensen, die ik uit mijn eigen leven ken en waar ik levensinspiratie uit haal. Zo leefde mijn vader, mijn oma en mijn tante Corrie met de stok. Zij zijn voor mij directe voorbeelden van hoe je ook je keuzes kunt maken in het leven. Die keuzes zijn misschien niet standaard. Wel essentieel voor de behoefte aan doorontwikkeling en inspiratie in het leven.
Inspiratie, een open view, het gevoel dat ik ontwikkeling en verbazing kan geven aan mijn eigen leven is belangrijk voor me.
Hierin is ook de verbinding met andere mensen essentieel voor me. Het mooie is, dat ik de afgelopen weken heb mogen hervoelen in welke mooie contacten met mensen ik mijn leven leef. Natuurlijk zijn er in deze 6 weken ook wegvallende contacten geweest. Dit hoort blijkbaar bij dit proces. Dat is jammer en toch ook weer waardevol.
Ik voel een voorzichtig plezier in de komende periode en nieuwsgierigheid naar wat er komt.

Hoe zo Interbellum? Stilte voor een wilde storm!

Tsja, las net mijn "Kerststukje" even na. Dat ging over rust en retrospectie. Over Interbellum en ruimte.

Dit bleek een hele andere periode voor mij, dan voor mijn partner.

Na een voor mij heerlijke oud en nieuw met zijn twee. Genietend van elkaar, van de oliebollen van de buurvrouw en later na 12 uur de gezelligheid van onze straat, dacht ik met rust en vertrouwen verder te kunnen op de ingeslagen weg. Op 27-12 een nieuw samenlevingscontract en 2 testamenten voor onze jongens afgesloten, mijn vriend gezonder dan we vreesden, mijn bedrijf dat gaat lopen, onze jongens, die nu samenwonend met hun vriendinnen hun leven vinden, met andere woorden: het zag er in mijn gevoel ontspannen en prettig uit.

Op 1 januari merkte ik dat mijn vriend "wilde lachen met vrouwen tussen 55 en 60 jaar" via Badoo. Hiervoor was hij per mail en telefoon bereikbaar. Ik was wat verrast en confronteerde hem met mijn ontdekking. Eigenlijk niet verwachtend, wat er kwam. Hij wilde weg, eigenlijk al jaren, maar wachtte tot ons huis verkocht was.
Ik leefde in een toneelspel met een toneelspeler en een persoon uit het echte leven.

Verrassing, verbazing, het kan niet waar zijn, verdriet, verscheuring, teleurstelling zorgden voor de rollercoaster waar ik in terecht kwam. Niet wéér scheiden! Na mijn Orpheus relatie niet wéér die hele weg door.

Het is een andere weg voel ik nu. Niet het verdriet van het kwijtraken van mijn gezin, van het kwijtraken van de man waar ik groot mee geworden ben.

Wel het diepe verdriet van wéér niet kunnen vertrouwen. Zoveel gegeven en dit gekregen; wat een levensles.

Met ondersteuning van een eigen coach voor mij, waar ik heel blij mee ben en een mediator voor de onderlinge afspraken loopt ons leven nu.

Het huis wordt leger, meer van mij. Dat voelt deels als opluchting, maar het was door mij niet zo bedoeld. Gelukkig heb ik van de 1ste scheiding geleerd hoe belangrijk het is om je verdriet te durven en  kunnen ervaren. Die les is geleerd.

De plannen zijn er ook wel, maar het is pas zo'n 5 weken verder. Ook al ben een bikkel, dit vraagt tijd. En morgen weer wijsheid en kracht, als mijn 2de ex-vriend weer spullen komt halen .....................

Dit voelt voor mij als: deze les had ik niet hoeven hebben. Ik weet dat ik hierdoor groei. maar zo groot had ik niet hoeven worden. Óf tòch?

Ik voel me verward: van energiek en bevrijd van iets dat er niet bleek te zijn, tot vermoeid en wat lamgeslagen.
Levend vanuit het grote vertrouwen, dat ik het fijn, plezierig en goed blijf hebben. Met inspiratie, hoe dan ook.