Te vroeg, veel te vroeg

Vorige week was een vreemde week. Een zoon van een neef van me is door een vrachtauto verongelukt. Op zijn brommer op weg naar school. 's Morgens waarschuwde zijn vader hem nog voor het donker en de regen. Maar voor mensen die niet uitkijken ......................
Hoe bizar moet het zijn. Je zwaait je kind uit. Wordt gebeld en opgehaald door een politie auto met loeiende sirene. Even lijkt er misschien nog een sprankje hoop.
En dan ........ is er alleen het delen, het voorbereiden, het afscheidnemen. Mooi, thuis, begrafenis etc.
Het houdt wel op, terwijl het juist niet ophoudt.
Daar sta je dan zelf, in het besef, want een geluk bij een ongeluk, je eigen kind heeft. Hoop je. Daardoor voel je een heeeel klein beejte, wat je neef en zijn vrouwen moeten voelen. Zo maar anders, onomkeerbaar, voor altijd anders, nooit meer hetzelfde.

Mijn vaders raad is niet aangekomen

Toen ik een jaar of zeven was, wist ik zeker dat ik niet het leven wilde lijden dat mijn moeder, en vele vrouwen met haar indertijd, leidde. Als ik naar school ging stond Moeder's Wil is Wet overheersend aan, met inderdaad de "tsja tsja tsja wat zullen we eten" groetenman etc etc. De melkboer kwam de melk in bussen brengen waar mijn moeder dan een melkkoker vol melk van kocht. Die werd direct gekookt en het was vechten om de room. Als wij naar school gingen stond onze moeder ons uit te zwaaien, terwijl ze de zwabber stond uit te "draaien". (Ja hoe zou je dat anders moeten noemen) Het was bij mijn vriendinnen, die ik onderweg naar school ophaalde, niet anders. Het enige andere verhaal van vrouwen dat ik kende, was onze buurvrouw die in haar huwelijk werkte tot de kinderen er waren en de verhalen van de 2 ongehuwde vriendinnen van mijn moeder. Maar die levensverhalen vond ik ook niet aantrekkelijk. Ik heb me echt op zeven jaar afgevraagd of ik voor zo'n leven hier was? IK DACHT HET NIET.
WAT DAN WEL?
Ja dat wist ik ook niet. Jaren heb ik eerst alles gedaan wat in ieder geval niet standaard was. Om zo te zoeken naar MIJN leven. Ik wilde in ieder geval werken. (Niet op kantoor dacht ik, want dat leek me pas echt saai) Ik wilde zelf mijn kost verdienen en mijn leven bepalen. Maar dat wilde ik niet persé alleen. Hoe?
In mijn pubertijd en vlak daarna heb ik urenlange discussies met mijn vader hierover gevoerd.
Hij was een vakbondsman en vertelde me telkens weer, dat hij, en velen met hem, niet voor niets gestreden hadden voor het feit dat de man het geld kon verdienen, zodat de vrouw rustig het huishouden kon doen en de kinderen verzorgen. Hij waarschuwde me steeds, dat als "wij feministen" zo door zouden gaan, de vrouwen wél moesten werken voor het dagelijks brood, want die kansen zouden de werkgevers niet laten lopen.

Ik werk nu op mijn verzoek 40 ipv onze fulltime week van 36 uur. Heerlijk vind ik dat. Het is druk, maar dat kan ik best nog een tijdje hebben. Ik werk er gemiddeld 60 uur per week. Maar het doet me zo'n plezier.... én ik eet er lekker van.

Ook denk ik, dat als vrouwen, net als ik, echt willen deelnemen aan onze maatschappij, fulltime werken daarbij hoort. Niet persé alle jaren, dat zouden mannen ook niet hoeven van mij, maar toch wel een behoorlijk aantal. Als je het doet, merk je hoe leuk dat is/kan zijn.

In mijn scheiding heb ik extra gemerkt hoe heerlijk het is om die centen zelf binnen te brengen. Je partner uit te kopen en niet zelf uitgekocht te worden. Dat is echt wel te combineren met enthousiast moederschap. Want er is één ding, dat ik me nooit laat afnemen: mijn moederschap. Dat hoort bij mij. Gelukkig heb ik het organisatievermogen, de energie, mijn intuïtie en gevoel om veel aan te kunnen.

Gevolg: een heel andere leven dan ik vroeger zag van de vrouwen om me heen. Zelf naar gezocht en ik blijf alertop de kansen die het leven mij kan bieden. Het leven kan heerlijk zijn.