dinsdag 19 oktober 2010

En toen dacht ik zo maar weer: "Even mijn moeder bellen."

Net na het aankleden, terwijl ik mijn schoenen aan het aantrekken was, zat ik nog na te genieten van de mooie avond, die ik gisteren beleefd heb.
Ik ben een nieuwe weg ingeslagen en merk steeds meer, dat dit zo goed past en voelt. En wat helemaal mooi is? Het voelt ook voor de ander goed, die ik in de cursus heb. Er was zo'n prachtige constructieve emotie voelbaar in de groep. Zomaar in een klaslokaal met een betonnen muur, zonder dimmer en met een niet brandende kaars.........
Heel automatisch kwam de gedachte bij mij op, dat ik dit mooie gevoel met mijn moeder wilde delen. Ik wilde haar even bellen.... Maar dat kan niet meer. Al bijna een jaar niet meer. Bijna een heel jaar.
Vlak na haar overlijden had ik wel 20 keer per dag het idee om mijn moeder te bellen. Iedere keer vond ik dat dan best confronterend. Maar nu voelt het eigenlijk heel mooi.
Jaren heb ik haar dagelijks gebeld om te horen hoe ze de dag begon. Dit deed ik ook, omdat ik wist dat mijn moeder niet altijd zo makkelijk leefde sinds mijn vader overleden was. Op gegeven moment was haar oudere broer erg ziek en daar maakte ze zich zorgen over. Daar is het bellen begonnen.
Later waren er steeds andere bezorgde redenen en zo is het bellen gebleven. Het leven was ook lastig voor haar na de dood van mijn vader. Het is voor haar een hele lange rouwperiode geworden en daarna mankeerde ze van alles.
We hebben elkaar niet altijd zo begrepen. Eigenlijk voelde ik me heel lang onbegrepen. Het laatste half jaar van haar leven is dat duidelijk veranderd en daar ben ik heel erg blij mee.
Daarom is de emotie, die ik nu voel, dat ik haar niet kan bellen een hele mooie. Ik wilde haar namelijk bellen om een mooie ervaring van mij met haar te delen. Wie weet delen we die nu ook wel.
Zelf geloof ik niet in leven na de dood of zo. Wel ben ik er van overtuigd, dat we doorleven in de gedachten en gevoelens van de mensen met wie we in het leven een mooie band hebben opgebouwd. Zo heb ik het dus toch gedeeld vandaag met haar.
Het wordt vast een bijzondere dag vandaag.

maandag 18 oktober 2010

Steun de actie van Clean Air Nederland!

Clean air Nederland voert actie tegen rookcafés. Dat vind ik een goed plan.
Ik heb zelf altijd 3 dagen flinke last van als ik in een rokerige omgeving ben geweest. Afgelopen jaar kon ik niet naar een nieuwjaarsreceptie en niet naar een verkiezingsavond, omdat daar gerookt werd.
Ik zou ook graag wat rookvrijer op terrassen willen kunnen zitten! Nu lijkt die "frisse" buitenlucht de vrijplaats voor rokers en ik merk steeds meer, dat nietrokers dan maar binnen gaan zitten.
Kortom: vind je schone lucht ook belangrijk en fatsoenlijk naar elkaar? Bezoek dan de site van Clean Air Nederland: http://www.cleanairnederland.nl/

zaterdag 16 oktober 2010

Vredelinghuwelijk

Het is zondag 30 jaar geleden, dat ik, zwaar ongesteld (letterlijk, dat vergeet je nooit) om 9 uur 's morgens met mijn toenmalige vriend, in het huwelijk ben getreden. Zulke dingen zetten me wel aan het denken. Hoe ging dat in die tijd, hoe overwogen was die beslissing, wist ik eigenlijk wel wat ik deed?
Nee, dat wist ik niet weet ik nu, maar dat wist ik toen zeker niet.
We kenden elkaar maar kort. Eigenlijk hadden we elkaar in december voor het eerst gezien, gingen we in februari zoenen en eind mei samenwonen. Hij wilde uit huis, ik moest eigenlijk mijn kamer af en een nieuwe richting zoeken, we waren erg verliefd, dus gingen we samen verder.
Dat samenwonen heeft heel veel problemen gegeven. Ik heb zelfs een adreswijziging teruggekregen van een tante, omdat ze met die "vuiligheid" niets te maken wilde hebben.
Beide ouders waren ook erg verdrietig. Mijn vader noemde het Hokken en "die vent moest me dan maar onderhouden." Dus de studiebijlage zou er niet zijn, als ik weer ging studeren. Mijn moeder was er beslist tegen, maar wist zich geen raad, maar toen we tijdens het verhuizen langskwamen kregen we wel een pak koffie van mee.
Mijn schoonvader kwam op gegeven moment wat schoorvoetend kijken naar ons kamertje van 3 x 3 bij onze Turkse huisbaas. Het heeft ruim 2 maanden geduurd, denk ik, voor zijn moeder kwam. (Nu ik dit schrijf bedenk ik me, dat dat wel eens een heel andere reden kan hebben dan ik toen dacht. Ga ik toch eens navragen)
Met al die tegenstand was mijn drive niet te stuiten. Ik zou er wat van maken en ze laten zien, hoe goed dit voor mij was.
Dus toen de vervangende dienst niet leek te lukken op een manier, die ons samen paste, zijn we getrouwd, mijn lief ging hele dagen werken en mijn eerste jaren studie meefinancieren en ik ging met hem trouwen. Had wel uitgezocht of ik mijn eigen achternaam kon behouden, want die achternaam inleveren vond ik een stap te ver.
De avond tevoren heb ik zijn trui afgebreid, die hij bij ons huwelijk gedragen heeft. Zelf wist ik even niet wat ik aan zou trekken. Het werden mijn witte Dukkies (met wijd uitstaande witte sokken, maar ik had niet anders) onder mijn spijkerbroek. Ook dit deden we dwars tegen alles in op onze manier. Onze manier heeft helaas niet echt de kans gehad, die de liefde die wij voor elkaar voelen verdient. Mijn lief bleek niet "standaard" in elkaar te zitten en daar kan hij niet zo goed mee omgaan, waardoor dit voor mij nog lastiger werd dan het al was. De maatschappij en zijn familie maken het hem nog steeds niet makkelijk daarmee. Voor mij was dat uiteindelijk de reden om anders verder te gaan. Al blijven we altijd samen de ouders van een heel mooi jong.