Het dreigt te lukken

Het was eerst een hele klus voor me dat hardlopen. Maar ja, ik vertrok met 11,5 km per uur merkte ik later. Dat is niet zo slim. hierom heb ik nu netjes een schema van internet geplukt, loop op straat alsof ik achteruit loop, maar....... de conditie en looptijd schieten vooruit. Dus ik doe buiten net of ik gek ben en pas mijn tempo aan aan een beginnende loper. Als ik eerlijk ben, ben ik reuze trots.
Mijn gewicht neemt ook rustigaan wat af, dus het gaat lukken!

Zo groot hoef ik niet te worden

Herkennen jullie mijn kreet: "Zo groot hoef ik niet te worden!"
Natuurlijk wil ik mij ontwikkelen en ik besef me heel goed dat dit het beste gaat door dwars door het leven heen te gaan. Maar dan is het nog niet altijd makkelijk.
Gisteren was ik bij een buurman op bezoek, die via het bloedgeven aan de bloedbank erachter kwam dat hij darmkanker heeft met uitzaaïngen in de longen. Super vervelend. Dat wil je nooit horen en al helemaal niet als je nog meiden rond de 20 hebt. Het is nu afwachten of de chemo doet wat hij zou kunnen doen. De buren gaan er heel open, realistisch, maar ook stoer mee om.
Daar ben ik natuurlijk even langs geweest. Op zulke momenten denk ik ook: "Zo groot had ik niet hoeven worden".
Door het verkeerde weefsel in het been van  mijn zoon stond 7 jaar terug ons leven op zijn kop. Nu lijkt het rustig, maar we zitten nog vol in de controle jaren. Het leven is gewoon nooit meer zo vanzelfsprekend als daarvoor.
Hierdoor kun je je wel inleven in de zorgen van anderen. Dit is zeker waardevol. Maar toch: "Zo groot had ik niet hoeven worden".