Vandaag was het openingstoernooi van de tennisclub. Natuurlijk had ik me er voor opgegeven, want dit derde jaar wordt de start van vele verdere plezierige jaren tennis! Maar ja, de griep.....
Toch had ik geen zin om niets van het begin van het seizoen mee te krijgen. Dus mijn topprestatie was vandaag: op de fiets naar de club en een kopje thee drinken. Resultaat? Zeer geslaagd. Het was er gezellig en heerlijk rookvrij in de kantine.
Ik ga er alles aan doen om as. woensdag lekker te kunnen trainen en mijn eerste interne wedstrijd staat al op het programma om 20 uur.
Ik heb er zin an!
zondag 30 maart 2008
Roerige tijden, maar ......... er is beweging
Het leven gaat soms alle kanten op.
De open gesprekken die ik deze dagen met een aantal mensen heb gevoerd zijn me zeer dierbaar. Soms ook wat verwarrend. Wat moet/kan ik er mee.
Terug dan maar naar mijn anker; my deepest intent.
Verder vooral blijven communiceren, dus positieve dingen zeggen en vragen en vanuit daar verder komen.
Er zit ook licht aan de horizon: over een maand of wat is dat met Jelle mogelijk achter de rug. 5 jaar echte zorg over mijn kind, ontstaan een half jaar na onze scheiding.... dat moet mijzelf ook toch tot een andere vrouw hebben gemaakt. Ik denk dat ik eerst maar eens opnieuw kennis ga maken met mijzelf, de anderen in mijn omgeving de kans ga geven om opnieuw kennis te maken met Kerensa en dan na een paar maanden eens bezie hoe het leven er voorstaat.
Het is duidelijk dat ik Martin zeer lief ben. Hij hoort deze week of hij kans heeft op zijn nieuwe baan. Anders gaat hij praten heeft hij al uit zichzelf gezegd om te kijken welke andere banen ze voor hem hebben, want deze stress is niet goed voor hem en voor mij.
Ik merk wel dat ik steeds vrijer in denk sta. Dat verbeterde contact met Erik doet me heel goed. Dit alles moet mij toch ook een plezieriger mens maken. Maar hoe alles er hier over 5 jaar uitziet? Wie zal het zeggen.........
De open gesprekken die ik deze dagen met een aantal mensen heb gevoerd zijn me zeer dierbaar. Soms ook wat verwarrend. Wat moet/kan ik er mee.
Terug dan maar naar mijn anker; my deepest intent.
Verder vooral blijven communiceren, dus positieve dingen zeggen en vragen en vanuit daar verder komen.
Er zit ook licht aan de horizon: over een maand of wat is dat met Jelle mogelijk achter de rug. 5 jaar echte zorg over mijn kind, ontstaan een half jaar na onze scheiding.... dat moet mijzelf ook toch tot een andere vrouw hebben gemaakt. Ik denk dat ik eerst maar eens opnieuw kennis ga maken met mijzelf, de anderen in mijn omgeving de kans ga geven om opnieuw kennis te maken met Kerensa en dan na een paar maanden eens bezie hoe het leven er voorstaat.
Het is duidelijk dat ik Martin zeer lief ben. Hij hoort deze week of hij kans heeft op zijn nieuwe baan. Anders gaat hij praten heeft hij al uit zichzelf gezegd om te kijken welke andere banen ze voor hem hebben, want deze stress is niet goed voor hem en voor mij.
Ik merk wel dat ik steeds vrijer in denk sta. Dat verbeterde contact met Erik doet me heel goed. Dit alles moet mij toch ook een plezieriger mens maken. Maar hoe alles er hier over 5 jaar uitziet? Wie zal het zeggen.........
vrijdag 28 maart 2008
My deepest intent
Begin maart was ik in de buurt van Parijs op een aansprekende leiderschapstraining. Die zorgt ervoor, dat ik me inderdaad steeds meer bewust ben van mezelf en vele zaken, maar dat dwingt me ook tot keuzes die altijd weer meerdere kanten hebben.
Aan het einde van de dagen heb ik mijn deepest intent uitgesproken: to keep the courage to use and develop all the opportunities in myself for myself and all the others around me (this means a large scale of people in the world)
Daar sta ik nog 700% achter. Maar ................ dan moet ik er wat mee doen.
Deze week heb ik griep. De eerste drie dagen had ik het alleen. Daarna had Martin het ook. Het is een echte griep. Dus de eerste dagen had Martin in mijn ogen alle kansen om mij eens lekker te vertroetelen, zoals ik hem dat in de afgelopen jaren heel dikwijls heb (moeten) doen. Ik moet zeggen, het was een teleurstellende ervaring. Als ik die echt tot mij door durf te laten dringen, dan moet ik hier gewoon een einde aan mijn relatie maken. Voor mij is een relatie zonder zoenen, knuffelen, praten en passie geen relatie, ondanks alle andere goede dingen die de relatie biedt.
Het is minder lastig dan de vorige keer, wij hebben geen kind samen. Wel lastig, want Jelle vind het moeilijker dan ik dacht toen ik er iets kleins over losliet. Ik heb Erik alvast ingelicht. Maar het kan nog ff duren. Ik zie het wel even.
Van binnen heb ik besloten. Ik zal een nieuw leven starten. Daar heb ik zin in.
Aan het einde van de dagen heb ik mijn deepest intent uitgesproken: to keep the courage to use and develop all the opportunities in myself for myself and all the others around me (this means a large scale of people in the world)
Daar sta ik nog 700% achter. Maar ................ dan moet ik er wat mee doen.
Deze week heb ik griep. De eerste drie dagen had ik het alleen. Daarna had Martin het ook. Het is een echte griep. Dus de eerste dagen had Martin in mijn ogen alle kansen om mij eens lekker te vertroetelen, zoals ik hem dat in de afgelopen jaren heel dikwijls heb (moeten) doen. Ik moet zeggen, het was een teleurstellende ervaring. Als ik die echt tot mij door durf te laten dringen, dan moet ik hier gewoon een einde aan mijn relatie maken. Voor mij is een relatie zonder zoenen, knuffelen, praten en passie geen relatie, ondanks alle andere goede dingen die de relatie biedt.
Het is minder lastig dan de vorige keer, wij hebben geen kind samen. Wel lastig, want Jelle vind het moeilijker dan ik dacht toen ik er iets kleins over losliet. Ik heb Erik alvast ingelicht. Maar het kan nog ff duren. Ik zie het wel even.
Van binnen heb ik besloten. Ik zal een nieuw leven starten. Daar heb ik zin in.
vrijdag 14 maart 2008
Kanker; Sarcoom
Mijn zoon heeft een sarcoom. Die heeft hij al minstens 5 jaar. In ieder geval wij weten het 5 jaar.
4,5 jaar terug is er een poging gedaan om hem te verwijderen. Dat is voor een groot deel gelukt. Daarna brak Jelle zijn been. Dan ben je als het een dijbeen is 4 jaar verder weet ik u. Ze vergaten de scan boven het gebroken been. Dan hadden ze wel het restant gezien. Dat hebben ze dus niet. Het gaat over nadenken, secuur handelen, leven, leven van een jong mens en nu moet het weer open. Dat been.
Dat levert weer de kans op die traumatische ervaring: hele breuk van het dijbeen...........
De oproep duurde ook.... "sorry hij lag op het verkeerde stapeltje" En Jelle maar stoeien om vrolijk te blijven in dit leven met die druk, van dat sarcoom in zijn been en toch in zijn hoofd.
Als moeder leef ik nu al een half jaar met het feit, dat het elk moment zo kan zijn, dat mijn zoon geopereerd moet worden. Mijn agenda op mijn werk, mijn hobbies, mijn rust in het hoofd, je wordt er soms gek van.
Maar het komt dichterbij nu. Het is lastig, emotioneel, maar we gaan het redden.
Jelle blijft!
4,5 jaar terug is er een poging gedaan om hem te verwijderen. Dat is voor een groot deel gelukt. Daarna brak Jelle zijn been. Dan ben je als het een dijbeen is 4 jaar verder weet ik u. Ze vergaten de scan boven het gebroken been. Dan hadden ze wel het restant gezien. Dat hebben ze dus niet. Het gaat over nadenken, secuur handelen, leven, leven van een jong mens en nu moet het weer open. Dat been.
Dat levert weer de kans op die traumatische ervaring: hele breuk van het dijbeen...........
De oproep duurde ook.... "sorry hij lag op het verkeerde stapeltje" En Jelle maar stoeien om vrolijk te blijven in dit leven met die druk, van dat sarcoom in zijn been en toch in zijn hoofd.
Als moeder leef ik nu al een half jaar met het feit, dat het elk moment zo kan zijn, dat mijn zoon geopereerd moet worden. Mijn agenda op mijn werk, mijn hobbies, mijn rust in het hoofd, je wordt er soms gek van.
Maar het komt dichterbij nu. Het is lastig, emotioneel, maar we gaan het redden.
Jelle blijft!
Grootste passie: F A M I L Y
Deze week had ik het genoegen om op een interessante cursus te zitten op een luxe locatie ver weg. Het aantal vrouwen viel mee en het was een geanimeerd internationaal gezelschap. Meerdere keren werd er ingegaan op de diepere levensdrijfveren van ons. Menigmaal zei een internationaal veel te hard werkende man: My passion is my family.
Ik vermoed dat ze het daar erg meenden. En misschien zit ik helemaal mis. Maar ik denk toch ook over een portie levenswijsheid te beschikken. Ze bedoelen het misschien ook nog zo. Zeker als ze ver van huis zijn, dan is het altijd fijn te weten dat je ergens gemist wordt.
Maar toch.... dream on.
Ik vermoed dat ze het daar erg meenden. En misschien zit ik helemaal mis. Maar ik denk toch ook over een portie levenswijsheid te beschikken. Ze bedoelen het misschien ook nog zo. Zeker als ze ver van huis zijn, dan is het altijd fijn te weten dat je ergens gemist wordt.
Maar toch.... dream on.
donderdag 6 maart 2008
Vrouwen en de ijsklif, het plafond ..... of gaat het om kúnnen kiezen?
De internationale vrouwendag is er weer bijna en verder was ik van de week weer in mijn vrouwenstuurgroep. Er worden overal boeiende gesprekken gevoerd en ik neem er gelukkig ook zelf veel aan deel. Het is niet zo dat ik hierin alleen toeschouwer ben, want het gaat ook over mij. Het gaat zeker over mij.
Het beeld, de brainwave, die op mijn zevende op die ochtend mijn leven richting gaf, heeft daar alles mee te maken.
Ik woonde in Weesp, moet ongeveer zeven zijn geweest en ik liep van huis naar school. Dat was een veilige route, want ik kon onder de zgn. poortjes door naar school en hoefde slechts een straatje over en daar was begeleiding bij.
In een u vorm stonden de driehoog flats waarin wij woonden met er tussenin heerlijke speelruimte.
Ik keek om en zag mijn moeder met de zwabber op het balkon staan. Het was alsof je overal de moederswiliswet kon horen met de tsjatsjatsja groentenman...... Iedere vrouw had dat aan, haalde melk op "de trap" bij een melkboer die met een bus melk kwam, de buurvrouw bestelde bleu bant, de melk werd gekookt en de room met suiker werd zorgvuldig onder de kinderen verdeeld....... H E T W A S Z O O O B E N A U W E N D!!
Ik keek dus om en zag mijn moeder met die zwabber. Overal stonden moeders met zwabbers op de balkons. Ik wist het. Dát werd niet mijn leven.
Mijn vader zei wel eens:"Waar wij als vakbondmannen jaren voor hebben gestreden, dat gooien jullie feministes, met jullie wens om te werken, allemaal weg. Daar krijg je spijt van."
Pa, je bent al jaren dood. Je hebt me met je opmerkingen wel bewust gemaakt, maar ik geniet van het werken. Ik werk nu uit eigen keus 40 ipv 36 uur. Het is fijn om te doen. Vandaag was ik thuiswerken en ik liep tussendoor even naar buiten. Dat tempo is zo anders dan in het weekeind. Voor mijn gevoel komt er vast een moment waarop ik van dat tempo geniet. Maar dat is nu nog niet zo.
Het is heerlijk rustig voor me om er alle werkdagen te zijn. Het is echt anders om fulltime of parttime te werken. Ik ben er ook steeds meer van overtuigd, dat het goed is voor de plek van de vrouw in de maatschappij wanneer alle vrouwen, minimaal een aantal jaren na hun dertigste fulltime én als kostwinner werken. Dat is anders. Je onderhandelt anders. Je werkt anders. Het voelt anders. Ook die verantwoordelijkheid voor het gezinsbrood op de plank. Dát gaat mijnsinziens gelijkheid geven.
Natuurlijk in combinatie met de meer zorgende man.
Ik ben er van overtuigd, dat als je verandering wilt, dan zul je hem zelf moeten veroorzaken!
Het beeld, de brainwave, die op mijn zevende op die ochtend mijn leven richting gaf, heeft daar alles mee te maken.
Ik woonde in Weesp, moet ongeveer zeven zijn geweest en ik liep van huis naar school. Dat was een veilige route, want ik kon onder de zgn. poortjes door naar school en hoefde slechts een straatje over en daar was begeleiding bij.
In een u vorm stonden de driehoog flats waarin wij woonden met er tussenin heerlijke speelruimte.
Ik keek om en zag mijn moeder met de zwabber op het balkon staan. Het was alsof je overal de moederswiliswet kon horen met de tsjatsjatsja groentenman...... Iedere vrouw had dat aan, haalde melk op "de trap" bij een melkboer die met een bus melk kwam, de buurvrouw bestelde bleu bant, de melk werd gekookt en de room met suiker werd zorgvuldig onder de kinderen verdeeld....... H E T W A S Z O O O B E N A U W E N D!!
Ik keek dus om en zag mijn moeder met die zwabber. Overal stonden moeders met zwabbers op de balkons. Ik wist het. Dát werd niet mijn leven.
Mijn vader zei wel eens:"Waar wij als vakbondmannen jaren voor hebben gestreden, dat gooien jullie feministes, met jullie wens om te werken, allemaal weg. Daar krijg je spijt van."
Pa, je bent al jaren dood. Je hebt me met je opmerkingen wel bewust gemaakt, maar ik geniet van het werken. Ik werk nu uit eigen keus 40 ipv 36 uur. Het is fijn om te doen. Vandaag was ik thuiswerken en ik liep tussendoor even naar buiten. Dat tempo is zo anders dan in het weekeind. Voor mijn gevoel komt er vast een moment waarop ik van dat tempo geniet. Maar dat is nu nog niet zo.
Het is heerlijk rustig voor me om er alle werkdagen te zijn. Het is echt anders om fulltime of parttime te werken. Ik ben er ook steeds meer van overtuigd, dat het goed is voor de plek van de vrouw in de maatschappij wanneer alle vrouwen, minimaal een aantal jaren na hun dertigste fulltime én als kostwinner werken. Dat is anders. Je onderhandelt anders. Je werkt anders. Het voelt anders. Ook die verantwoordelijkheid voor het gezinsbrood op de plank. Dát gaat mijnsinziens gelijkheid geven.
Natuurlijk in combinatie met de meer zorgende man.
Ik ben er van overtuigd, dat als je verandering wilt, dan zul je hem zelf moeten veroorzaken!
zaterdag 1 maart 2008
Pannenkoek op zaterdagavond
Vandaag had ik "dienst" volgens het famileschema, dat sinds januari bestaat voor de zorg voor mijn moeder. Mijn moeder heeft nl. in januari een minor stroke, zoals dat heet, beleefd en is sindsdien nog wel aan het herstellen, maar is zoals het zich nu laat aanzien toch onomkeerbaar in een andere levensfase terechtgekomen. Een levensfase, die meer zorg en aandacht vraagt van haar kinderen dan voorheen. Mijn moeder regelt graag haar dingen zelf. Dat doet ze nu ook zoveel mogelijk en wij proberen dit als kinderen ook zo goed mogelijk te maken. Dat vraagt wel veel van ons allebei. Een hele snelle omschakeling, een blijvend respect voor elkaars levens en als kinderen moet we steeds dingen samen afspreken. In dat laatste zijn we niet altijd zo goed. Mijn broer coördineert nu en dat werkt eigenlijk wel.
Ik was er rond de thee. Omdat het weer wat herstelde heb ik haar voorgesteld om een stukje te rijden en ergens wat te gaan eten. Dat leek haar wel. Zij had al zitten denken aan een Pannenkoek in Laren. (Coeswaerde bleek volgens Margriet de beste pannenkoeken te hebben en dat zijn we met ze eens). Dus na een lekker kopje thee zijn we naar Laren gereden. Alles liep lekker vanmiddag. We konden makkelijk parkeren, hadden prima bediening, heerlijk eten, verstonden elkaar erg goed en hadden dus veel plezier.
Die stroke mag mijn moeder wel een dreun gegeven hebben, zij is ook flink "wijzer" geworden. Lijkt daarin steeds meer op haar eigen moeder en die was echt wijs. Gevolg was, dat we hele goede, rustige, respectvolle gesprekken hebben gevoerd. Een luxe om zo tijd met je moeder te kunnen doorbrengen.
Ik was er rond de thee. Omdat het weer wat herstelde heb ik haar voorgesteld om een stukje te rijden en ergens wat te gaan eten. Dat leek haar wel. Zij had al zitten denken aan een Pannenkoek in Laren. (Coeswaerde bleek volgens Margriet de beste pannenkoeken te hebben en dat zijn we met ze eens). Dus na een lekker kopje thee zijn we naar Laren gereden. Alles liep lekker vanmiddag. We konden makkelijk parkeren, hadden prima bediening, heerlijk eten, verstonden elkaar erg goed en hadden dus veel plezier.
Die stroke mag mijn moeder wel een dreun gegeven hebben, zij is ook flink "wijzer" geworden. Lijkt daarin steeds meer op haar eigen moeder en die was echt wijs. Gevolg was, dat we hele goede, rustige, respectvolle gesprekken hebben gevoerd. Een luxe om zo tijd met je moeder te kunnen doorbrengen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
