Authenticiteit kan ook te ver gaan.

Eigenlijk sinds het debat over Irak loop ik als maar te malen. Wat irriteert me zo, waarom erger ik me en toch bleef ik, deels slapend :-)), kijken? Ik weet nog wel, dat ik helemaal wakker en helder was, toen Femke Halsema aan Wouter Bos vroeg, waarom hij op dat moment zo lachte? Dat lachen stond nl. haaks op zijn woorden, maar gaf een zeer ongemakkelijk gevoel weer, waardoor ik me afvroeg, wat er allemaal echt speelde.
Het onderwerp leek me belangrijk genoeg om er serieus mee om te gaan. Niet alleen het onderwerp, maar ook de situatie. Regeren in deze tijd in Nederland is heel belangrijk en als een regering wat zwakker wordt, dan hebben we daar als burgers last van. Dus volgens mij was het in het kwadraat belangrijk. Nu begrijp ik ook wel dat je dan misschien wat minder slaap hebt gehad enzo en dat er misschien opluchting ontstaat doordat je merkt dat alles door kan gaan, maar dan nog. Al was het alleen maar, dat er toch omgangsvormen in debatten bestaan. ( Niet alleen in debatten trouwens.)
Als dan veel mensen hun slaap minderen om het nationale debat te volgen, wil je op zijn minst een scherp maar ook stijlvol debat zien.

Deze week trof me nog iets anders. Ik zat te werken en werd gebeld door het ziekenhuis. Ons ziekenhuis heeft tegenwoordig twee vestigingen en die informatie-uitwisseling onderling loopt niet goed. Dat weet iedereen. Als je bij een arts in de ene vestiging bent geweest, dan kan een arts in de andere vestiging de uitslagen niet zien en moet je dat persoonlijk vertellen. Anders kan er weleens iets misgaan. Ik ging er tot nu toe vanuit, dat de communicatie binnen een vestiging over een patiënt wel werkte... Tot de telefoon ging van de week.
Waar of ik met mijn moeder bleef, want we hadden toch een afspraak? Nu is mijn moeder iets meer dan 2 maanden geleden in datzelfde ziekenhuis overleden. Toen ik dat zei, vroeg de assistente of ik nog wel eens in het ziekenhuis kwam. Ik vond het een verrassende vraag en vroeg waarom ze die vraag stelde. Dat kwam, omdat ik dan even langs de ponsplaatjes afdeling kon gaan en mijn moeder als overleden melden. Terwijl ze me dit zei, zag ze gelukkig ook wel in, dat dit een beetje vreemd was. Waar was mijn moeder ook weer overleden?
Gelukkig belde de arts me later nog terug om excuses aan te bieden, volgens mij ligt dat meer bij de ziekenhuisorganisatie zelf, en een en ander nog even na te praten. Dit waardeerde ik zeer, want Dr. Van Rees heb ik als een wonder in de medische wereld ervaren. Wat een prettige arts.

Gisterenavond ging ik naar een Nieuwjaarsreceptie. De afgelopen 2 jaar waren dat steeds regionale bijeenkomsten op een aansprekende locatie met prominente sprekers. Fris, helder, open naar de buitenwereld en kwaliteit en gezag uitstralend. Vlak voor de verkiezingen verwachtte ik dat dit jaar weer. Maar de uitnodiging was al wat beperkt. Alleen voor de lokale leden. Terwijl er kandidaten zouden worden gepresenteerd. Beetje van binnen naar buiten denken dacht ik nog. Toen ik er heen fietste door de mist, had ik last van tranende ogen en natte haren. Opeens vroeg ik me af, waarom het was, waar het was.
Ik ging nl. naar een club verstokte rokers. Er wordt zelfs gerookt op kantoor, terwijl men een vertegenwoordigende voorbeeldfunctie heeft. Ik kon me niet voorstellen, dat ook in dit geval de mode authenticiteit van 2010 zover zou gaan, dat ik naar een rokerige Nieuwjaarsborrel op stap was. Het was wel in een klein café. Daar was het anders nooit. Maar de landelijke club waar dit een afdeling van was, is toch erg voor het rookverbod. Ik ook, want ik heb er gewoon last van. Drie dagen hoofdpijn na aanwezigheid in een rokerige ruimte is niet fijn. Daarom ben ik een van die mensen, die zo blij zijn met het rookverbod.
Hierbij kwam nog, dat ik 's middags een leuk mooi zijden bloesje had gekocht voor de receptie. Daar ga je in 2010 toch niet meer en publiek mee in de rook staan? En stel dat je iemand wilt zoenen? Wie zoent er nu graag een asbakje? Ik niet. Maar toen ik de deur open deed, kwam toch echt de rook me tegemoet. Ik zag overal de asbakken staan. Ik wilde niet over een nacht ijs gaan. Dus ik heb nog gevraagd aan de serveerster of er gerookt mocht worden. "Ja", zei ze stralend. "Dan ga ik weer", was mijn antwoord. "Jongens Gelukkig Nieuwjaar!" heb ik nog geroepen. Toen ben ik, nadat ik mijn fiets weer los had gemaakt van het hek, weer in de mist naar huis gegaan.

Aan het ontbijt zat ik net te bedenken wat er deze week was gebeurd en wat deze drie gebeurtenissen met elkaar verbond voor mijn gevoel.
Mijn zoon zei me al eerder dat Authenticiteit erg in is op het moment. Ik vind het ook erg belangrijk, dat mensen en organisaties zich natuurlijk gedragen. Maar een beetje zelfreflexie en hierdoor wat maatschappelijk polijsten van het "eigen ik" is bij Authenticiteit toch wel belangrijk merkte ik deze week.