Ik weet zeker, dat ik as. zaterdagochtend echt gelukkig ben. Dan ga ik nl. met Jelle tennissen!
Jelle heeft van de fysio te horen gekregen dat dit weer kan. Na 6 jaar !!!!
Eerst de tumor, toen die botbreuk, toen weer een stukje tumor. En steeds was het opereren en starten vanaf dubbelle krukken. Van 19 tot 25 is dat eigenlijk een periode, dat je moet kunnen leven zonder zorgen over je lijf. Maar dat was niet zo. Als moeder is dat lastig om te zien. Je kunt zo weinig en je voelt de pijn zo mee. Nu is het een jaar na de laatste operatie. Gelukkig is hierna geen botbreuk ontstaan, dus het herstel loopt goed. Natuurlijk blijft er 10 jaar controle, maar voor nu gaan we ervan uit dat het goed is en dat er weer gewoon geleefd kan worden.
Dat resulteert dan in een echte tenniswedstrijd van as. zaterdag. Wat zal ik glimmend van trots op de baan staan. Wat zullen de ballen om mijn oren vliegen en wat zullen we gelukkig zijn.
De voorpret alleen al is enorm.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten