Mijn zoon heeft een sarcoom. Die heeft hij al minstens 5 jaar. In ieder geval wij weten het 5 jaar.
4,5 jaar terug is er een poging gedaan om hem te verwijderen. Dat is voor een groot deel gelukt. Daarna brak Jelle zijn been. Dan ben je als het een dijbeen is 4 jaar verder weet ik u. Ze vergaten de scan boven het gebroken been. Dan hadden ze wel het restant gezien. Dat hebben ze dus niet. Het gaat over nadenken, secuur handelen, leven, leven van een jong mens en nu moet het weer open. Dat been.
Dat levert weer de kans op die traumatische ervaring: hele breuk van het dijbeen...........
De oproep duurde ook.... "sorry hij lag op het verkeerde stapeltje" En Jelle maar stoeien om vrolijk te blijven in dit leven met die druk, van dat sarcoom in zijn been en toch in zijn hoofd.
Als moeder leef ik nu al een half jaar met het feit, dat het elk moment zo kan zijn, dat mijn zoon geopereerd moet worden. Mijn agenda op mijn werk, mijn hobbies, mijn rust in het hoofd, je wordt er soms gek van.
Maar het komt dichterbij nu. Het is lastig, emotioneel, maar we gaan het redden.
Jelle blijft!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten