Terug naar mijn geboortegrond

Vandaag ben ik met mijn moeder terug geweest naar de mijn geboortegrond. Een buurvrouw van 2 deuren rechts van ons huis was jarig. De buurvrouw, die tussen ons in woonde, was er ook.
Het was vreemd. Mijn moeder heeft mij vaak verteld van dat huis en het leven daar, maar voor mijn gevoel klopte dat niet met mijn herinnering.
Anderhalf jaar terug ben ik met Martin daar heel even geweest. We hebben daar fotoos van mij gemaakt bij mijn "geboortehuis". Jelle speelde met zijn band op het Buikslotermeerplein, dus het was een kleine, maar leuke moeite om dat huis in Kadoelen, toen Landsmeer, even te bekijken.
Ik ben nu in drie van die huizen bij elkaar 4 uur geweest. Wat een leuke huizen! Ik zat me de hele dag af te vragen, hoe het mij vergaan zou zijn als ik daar was opgegroeid.
Rechts naast ons een beslist wijze en hartelijke vrouw met een dochter, die ongeveer van mijn leeftijd is. Een leuke vrouw, volgens de fotoos van nu.
Daar rechts van een weduwe, die onzeker van aard is. Maar niet in alles bleek uit haar verhaal. Toen ze alleen kwam, moest ze steeds huilen. Dat was het niet vond ze. Bij haar zoon in de buurt had ze wel een leuke man gezien. Dus ze vroeg aan haar zoon, of die haar niet wilde ontmoeten en nu zijn ze al bijna tien jaar samen. Deze daadkracht zie je niet direct af aan de vrouw. Als het maar belangrijk genoeg is voor iemand, komen er altijd weer krachten boven.
We zijn ook bij de mensen schuin achter ons geweest. Een prachtige, actieve en erudiete man van 87 jaar en zijn vrouw. Echte socialisten. bewust levend. We hebben ook hier een warm onthaal en een heel mooie ontmoeting meegemaakt.

In Weesp ben ik leuk op gegroeid. Toch vraag ik me af, wat het met me gedaan had, als we daar gebleven waren. Het had me in ieder geval meer gebracht, dan mijn moeder mij voorgespiegeld heeft. Dit zegt met name iets over haar beleving. Terwijl de band na ruim 48 jaar nog zeer hecht en dierbaar is, bleek vandaag.