Hoe zo Interbellum? Stilte voor een wilde storm!

Tsja, las net mijn "Kerststukje" even na. Dat ging over rust en retrospectie. Over Interbellum en ruimte.

Dit bleek een hele andere periode voor mij, dan voor mijn partner.

Na een voor mij heerlijke oud en nieuw met zijn twee. Genietend van elkaar, van de oliebollen van de buurvrouw en later na 12 uur de gezelligheid van onze straat, dacht ik met rust en vertrouwen verder te kunnen op de ingeslagen weg. Op 27-12 een nieuw samenlevingscontract en 2 testamenten voor onze jongens afgesloten, mijn vriend gezonder dan we vreesden, mijn bedrijf dat gaat lopen, onze jongens, die nu samenwonend met hun vriendinnen hun leven vinden, met andere woorden: het zag er in mijn gevoel ontspannen en prettig uit.

Op 1 januari merkte ik dat mijn vriend "wilde lachen met vrouwen tussen 55 en 60 jaar" via Badoo. Hiervoor was hij per mail en telefoon bereikbaar. Ik was wat verrast en confronteerde hem met mijn ontdekking. Eigenlijk niet verwachtend, wat er kwam. Hij wilde weg, eigenlijk al jaren, maar wachtte tot ons huis verkocht was.
Ik leefde in een toneelspel met een toneelspeler en een persoon uit het echte leven.

Verrassing, verbazing, het kan niet waar zijn, verdriet, verscheuring, teleurstelling zorgden voor de rollercoaster waar ik in terecht kwam. Niet wéér scheiden! Na mijn Orpheus relatie niet wéér die hele weg door.

Het is een andere weg voel ik nu. Niet het verdriet van het kwijtraken van mijn gezin, van het kwijtraken van de man waar ik groot mee geworden ben.

Wel het diepe verdriet van wéér niet kunnen vertrouwen. Zoveel gegeven en dit gekregen; wat een levensles.

Met ondersteuning van een eigen coach voor mij, waar ik heel blij mee ben en een mediator voor de onderlinge afspraken loopt ons leven nu.

Het huis wordt leger, meer van mij. Dat voelt deels als opluchting, maar het was door mij niet zo bedoeld. Gelukkig heb ik van de 1ste scheiding geleerd hoe belangrijk het is om je verdriet te durven en  kunnen ervaren. Die les is geleerd.

De plannen zijn er ook wel, maar het is pas zo'n 5 weken verder. Ook al ben een bikkel, dit vraagt tijd. En morgen weer wijsheid en kracht, als mijn 2de ex-vriend weer spullen komt halen .....................

Dit voelt voor mij als: deze les had ik niet hoeven hebben. Ik weet dat ik hierdoor groei. maar zo groot had ik niet hoeven worden. Óf tòch?

Ik voel me verward: van energiek en bevrijd van iets dat er niet bleek te zijn, tot vermoeid en wat lamgeslagen.
Levend vanuit het grote vertrouwen, dat ik het fijn, plezierig en goed blijf hebben. Met inspiratie, hoe dan ook.