Doorleven geeft glans en rust

De afgelopen 6 weken had ik vooraf bezien misschien liever niet beleefd. Deze verwarring en emotie, het opbreken was niet wat ik voor ogen had. Nog heb ik vaak het gevoel: dit had voor mij niet gehoeven.

Als ik eerlijk ben, komt er meer ruimte voor de andere kant van het verhaal. Terwijl ik dit opschrijf, voel ik de pijn, nou vooral het verdriet, dat dit zo is. Dit betekent, voor mij, dat ook ik verwijdering voel, die mij naast dit verdriet, soms nog tot mijn verbazing, goed doet.
Vanuit de acceptatie van de situatie ontstaat er ook bij mij ruimte voor een nieuwe fase in mijn leven. Voor genieten van het feit, dat ik weer even de tijd heb om puur mezelf te ontdekken en te genieten. Om te ervaren, hoe makkelijk ik het evenwicht in een relatie zoek, zonder hierbij te voelen en te weten wat voor mij in die relatie goed is. Volgens komt dat voort uit de behoefte aan een levenspartner en niet "weer" een start opnieuw te hoeven maken. Op dit moment ervaar ik, door alles heen, de kracht van mijn levensweg voor mij, die blijkbaar stoppen en weer opstarten kent.
Toen ik 7 was wist ik, voelde ik, dat ik niet het leven wilde van mijn moeder met die zwabber op het balkon. De laatste weken, realiseer ik me steeds meer, hoe anders mijn levenspad loopt. De laatste dagen merk ik schoorvoetend, dat ik dit levenspad ook kan omarmen, er van durf te houden. Want hoe diep de pijnlijke emoties soms nog zijn en waren de afgelopen week: ik ervaar ook de ruimte van de komende lente. En als lentekind voelt dat goed.
Ik dacht, die lente ook in mijn relatie te (kunnen) voelen. Als ik eerlijk durf te zijn, was ik die een beetje kwijt. Zocht ik die lente en inspiratie wel op en werd die niet doorvertaald in ons samenzijn voor mij. Hierin liepen we niet meer dezelfde route. Dit tikkend komt het gevoel op. Dat had wel gekund. Ja, dat denk ik ook. Alleen daar zijn 2 mensen voor nodig, die openstaan voor die manier van leven. Ik voel en denk nu, dat  hier het kernverschil ligt. Ik heb die lente en inspiratie nodig om te leven. Die positieve blik van openstaan voor ontwikkeling. Niet perfectionistisch, wel doorontwikkelend.
Dit herken ik ook in de levens van de mensen, die ik uit mijn eigen leven ken en waar ik levensinspiratie uit haal. Zo leefde mijn vader, mijn oma en mijn tante Corrie met de stok. Zij zijn voor mij directe voorbeelden van hoe je ook je keuzes kunt maken in het leven. Die keuzes zijn misschien niet standaard. Wel essentieel voor de behoefte aan doorontwikkeling en inspiratie in het leven.
Inspiratie, een open view, het gevoel dat ik ontwikkeling en verbazing kan geven aan mijn eigen leven is belangrijk voor me.
Hierin is ook de verbinding met andere mensen essentieel voor me. Het mooie is, dat ik de afgelopen weken heb mogen hervoelen in welke mooie contacten met mensen ik mijn leven leef. Natuurlijk zijn er in deze 6 weken ook wegvallende contacten geweest. Dit hoort blijkbaar bij dit proces. Dat is jammer en toch ook weer waardevol.
Ik voel een voorzichtig plezier in de komende periode en nieuwsgierigheid naar wat er komt.