Mijn moeder is overleden. Zomaar, niet helemaal onverwacht, maar wel helemaal overleden. Dat is een rare gewaarwording. Ook al kwakkelde ze al langer en wist ik, dat het eraan kon komen. Als het moment dan daar is, kijk je toch vreemd op. Daar heb je dan ook weer niet zo heel veel tijd voor, want je moet handelen. Er moet van alles georganiseerd worden. De eerste uitdaging was al, dat wat wij wilden niet overeenkwam met de rayonindeling van de begrafenisverzekering van mijn moeder. Maar daar hebben we ons niet door in de war laten brengen.
We kregen ook met meevallers te maken. We hadden zowaar voor beide bijeenkomsten in de kerk een koor. Zonder dat we daar erg moeite voor hoefden te doen. Fantastisch was dat. Want zingen, dat hoort hoort nu eenmaal bij ons.
Vroeger was mijn moeder wel kritisch en dan durfde ik niet altijd voluit te zingen. Maar op het koortje bij onze non kwam ik wel los. Als ik de laatste tijd wel eens met mijn moeder naar de kerk ging, werd het zingen me soms wat moeilijk gemaakt, door de vele emoties, die ik dan voelde voor mijn kwakkelende moeder.
We hadden dus zeer zorgvuldig alles, en zeker de muziek, uitgezocht. Ik zag er wel tegenop, want ik vermoedde dat het veel bij me los zou maken. Dat deed het ook, maar het gaf me ook erg veel kracht. Ik kan me niet herinneren, dat ik zo vrij gezongen heb. Natuurlijk ging het soms even niet, het Ave Maria en In paradisum... daar heb ik voorzichtig mee gezongen, maar de vele andere gezangen gingen prima. Ik voelde me er ook sterk door worden.
Fijn Ma, dat je ons zoveel muziek hebt meegeven. Dank je wel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten