Loslaten vanuit gevoel

Een grote zoon is een rijk bezit. Helemaal nu hij gezond blijkt te zijn.
Op zich twee mooie en vaak logische zinnen. Voor mij is dat niet zo het geval. Volgende maand is het 8 jaar geleden, dat mijn zoon met een vreemde plek in zijn linkerdijbeen te maken kreeg. Nu diverse operaties en vele revalidatie uren verder ziet het er gunstig uit. Genieten dus.
Alleen als je jong, dat op 19 jaar gebeurt, dan gaat het normale loslaten even anders.
Het gebeurde ook nog een half jaar nadat ik van zijn vader was gescheiden.
Jelle woonde net anti kraak met een band in Rotterdam. Na de operatie zou hij even kort bij mij herstellen en weer naar Rotterdam gaan. Zijn been was helaas kwestbaar en hij brak het heel pijnlijk (letterlijk en figuurlijk) tijdens Lowlands 2003. Door die breuk kwam hij 4 maanden voor de schuifpui in mijn woonkamer te wonen. Moet je voorstellen: was hij net stoer het huis uit. Lag hij daar. Kon alleen naar de wc met de deur open in de hal en om te douchen reed mijn ex-schoonvader hem zo nu en dan naar mijn moeder. Zij had nl. een drempelloze douche.
Iedere keer na zo'n operatie was het weer lopen met 2 krukken en veel ongemak.
Als moeder heb ik steeds geprobeerd toch zoveel mogelijk afstand te houden. Dat hoort bij die leeftijd. Maar ja... ik leefde ook mee en het deed mij ook erg veel.
Als er weer geopereerd was dan deed ik bijv zoveel mogelijk boodschappen en hield het huis basaal schoon, zodat hij met vrienden en zijn vriendin de andere dingen kon doen. Het bleef zijn huis.
Nu het allemaal wat achter de rug is, is het best lastig de om de juiste nabijheid en afstand te vinden.
Door alles is de band aan de ene kant prachtig diep en aan de andere kant wil ik zo graag dat hij zijn leven leeft.
Dat doet hij ook hoor. Hij is stoer, ondernemend, creatief, scheppend en zelfstandig. Van de week merkten we samen wel dat we soms nog even de juiste groef moeten vinden. Dat gaat ons lukken.