Vorige week was een vreemde week. Een zoon van een neef van me is door een vrachtauto verongelukt. Op zijn brommer op weg naar school. 's Morgens waarschuwde zijn vader hem nog voor het donker en de regen. Maar voor mensen die niet uitkijken ......................
Hoe bizar moet het zijn. Je zwaait je kind uit. Wordt gebeld en opgehaald door een politie auto met loeiende sirene. Even lijkt er misschien nog een sprankje hoop.
En dan ........ is er alleen het delen, het voorbereiden, het afscheidnemen. Mooi, thuis, begrafenis etc.
Het houdt wel op, terwijl het juist niet ophoudt.
Daar sta je dan zelf, in het besef, want een geluk bij een ongeluk, je eigen kind heeft. Hoop je. Daardoor voel je een heeeel klein beejte, wat je neef en zijn vrouwen moeten voelen. Zo maar anders, onomkeerbaar, voor altijd anders, nooit meer hetzelfde.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten