Te dynamisch om te schrijven....

De afgelopen maanden was mijn leven, vaak een leuke, rollercoaster. Te veel leven om te kunnen beschrijven. Langzamerhand krijgt mijn leven een nieuwe structuur waar ik me heel goed bij voel. Een leven met meer tijd voor vrienden, cultuur, muziek maken, weer schrijven, dansen, lezen en beleven.
Tijd om te sporten en koken is er nog steeds. De klep van de piano staat eigenlijk steeds weer open en ik zing bijna iedere dag.Geniet ook van mijn zanglessen. En binnenkort staande snaren weer op mijn gitaar :-)
Nieuwe contacten ontluiken en ik ben benieuwd hoe dat verder gaat. Op dit moment ken ik innerlijke rust en groei ik, zoals ik ook wil.

Sportiviteit is ook een kunst

De berichten van de grensrechter in Almere houden me behoorlijk bezig. Korte lontjes kunnen een vervelende uitwerking hebben. Waar komen ze vandaan en daarmee, hoe komen we er van af, of gaan we er beter mee om.

Het is alweer even geleden, dat ik zelf als 1,5 jaar als F-jes leider en 1 jaar als voetbalmoeder langs de lijn stond op zaterdag ochtend. In die tijd heb ik me vaak erg verbaasd.
Eerst was ik na korte tijd de helft van het seizoen F-jes leider. Gewoon van een aantal jongetjes die graag voetbalden. Die ook droomden over hun status. Ik zal nooit vergeten hoe mijn eigen zoon na zijn eerste val in zijn eerste wedstrijd bleef liggen tot er een professionele verzorger naar hem toe kwam. Het duurde even voor het tot hem doordrong, dat dit echt niet ging gebeuren :-)
Het 2de jaar waren er weer andere kandidaten voor het leiderschap en kon ik heerlijk langs de kant. Dacht ik.... de beste jongen van 23 kon de druk van de ouders niet aan. Dus degene die in de verdediging stond, stond steeds vooraan. Zijn vader vond nl. dat hij daar moest staan, dus stond hij daar. Voor mijn zoon, de keeper, een lastig geval, want zijn hele verdediging was weg.
Voor andere ouders was het voetballen een maatschappelijke kans voor hun zoon, dachten ze. Hoewel......... een van het team heeft het tot het 2de van NEC gered. Het vuur langs de kant verbaasde me. Helemaal wat dat soms onderling op het veld opleverde.
Het 3de jaar heb ik het team weer geleid. Ook ik wil graag winnen met het team. Wel heb ik eerst een afspraak met de jongens gemaakt over sportief gedrag etc. Ook de warming up heb ik "professioneel" aangepakt, want dat hoort er ook bij. Resultaat....... een jaar lekker gespeeld, zonder veel gedoe.

Wel blijven er 2 dingen door mijn hoofd spelen de laatste tijd:
I Een zaterdagochtend bijna 25 jaar terug, F-jes, vroeg en koud, ergens in het Gooi. De scheidsrechter is dan van de club, waar wij uitspeelden, ............ de ouders zijn van dezelfde club. De scheids besliste, terecht, iets in ons voordeel. De "eigen" ouders werden zo boos op die scheids, dat onze eigen jongens echt heel erg verbaasd waren.
II Op zondag gingen we wel eens naar het eerste kijken. Mijn zoontje loopt naar een oudere man, die hij uit de buurt kent. Een man met een positie in de club. Die riep iets tegen de scheidsrechter, omdat hij het er niet mee eens was......... Het gezichtje van mijn zoon zie ik nog zo voor me.

Ik denk dat iedereen boordevol van deze herinneringen zit. Ik vraag me nu steeds af: waarom heb ik er niets van gezegd toen? Ik kan me dit wel mooi herinneren. Dan komt bij mij de vraag, wat doe ik nu de volgende keer? En u?

Ieder nadeel .......

Als Ajaxfan meng ik me niet graag in de richtingenstrijd binnen "mijn" club. Wel ben ik gek op de mooie Amsterdamse uitspraken van Johan Cruijff. Vandaag besefte ik weer hoe waar de uitspraak "Ieder nadeel heb zijn voordeel" is.

Doordat mijn eerste ex niet "helemaal" hetero bleek, heeft mijn leven veel dynamiek gekregen, die van mij niet had gehoeven, als ik eerlijk ben. Ik ben er wel sterker van geworden en heb er ook veel van geleerd. Tegelijk zeg ik vaak: "Ik had zo groot niet hoeven worden".
.
Je levenslessen kies je niet zelf, ze kiezen jou. Dat is mijn stellige overtuiging. Je hoeft ze niet allemaal juichend binnen te halen, dat is weer wat anders. Wel kun je de kansen pakken, die ze je bieden.

Ik zat net na te genieten van een geweldige BBQ met een hele prettige groep mensen, die ik gisterenavond mocht genieten. Zo maar ergens in Amersfoort met een grote club lotgenoten van de Orpheus. Mensen waarbij homo- of biseksualiteit in hun man-vrouwrelatie, vaak tot verrassing, een rol is gaan spelen. Mensen met vragen aan hun partner en aan de anderen die dat mee maken en zich afvragen wat dit betekent en hoe je hier je weg in kunt kiezen. De weg kan vele vormen hebben en kanten opgaan. Ieder kiest de eigen weg, die het beste past. Dit vraagt nadenken en goed voelen hoe jij en je partner hier mee om willen/moeten gaan. Door het beleven en delen van deze diepe levensvragen in de lotgenotenomgeving ontstaan er prachtige contacten. Het voordeel uit mijn nadeel.

Het doel komt toch in zicht

Jaren heb ik er mee rond gelopen, dat ik meer woog, dan ik wilde. Ik had er notabene nog wel wat in gestudeerd. Het leven en mijn plan liepen zo, dat het me niet lukte.
Zo nu en dan las ik weer eens in de voedingsmiddelentabel en op alle achterkanten van de te kopen producten. Ik weeg me iedere dag en weet al jaren wat ik graag wil.
Blijkbaar was de overtuiging niet groot genoeg, of de geest te zwak.
Nu ben ik precies 4 maanden onder weg en 13,4 kilo lichter. Nog 5,5 kilo en dan ben ik op mijn streefgewicht. Dat is het gewicht dat ik na de zwangerschap (bijna 29 jaar terug) weer bereikt had. Het is het gewicht, waarvan ik op oudjaar 1974 vond, dat ik dat ging vasthouden (toen 66,6 om 12 uur 's nachts) Ik voelde, dat dat een goed gewicht was en is voor mij.
Het leven liep zoals het liep en deze emotie eter heeft dat passende gewicht niet vast kunnen houden. Ik ben ook geen enorme lijner. Geloof met name in gezond eten en bewegen en niet in andere oplossingen. Het doel bleef ver weg en was soms ietsjes dichterbij.
Mijn motivatie is nu ook anders. Ik zie in, dat ik de afgelopen jaren heel aardig voor anderen ben geweest en die aardigheid niet voor mezelf heb ingezet. Dat is na de 2de vastgelopen relatie mijn conclusie: aardig blijven voor de rest, terwijl ik minstens zo aardig ben voor mezelf.
Natuurlijk weet ik dat dat de basis van het leven is. Tussen weten en doen zit soms een (groot) gat.
Voor mij zat daar een gat. Ik voel nu, dat er een onomkeerbare verandering heeft plaats gevonden.
Ik geniet van het eten en plan het goed. Beweeg gericht en het resultaat is daar.
Drie confectiematen kleiner heb ik inmiddels. Dat was niet mijn doel. Ik wil graag mezelf terug. Mezelf zien in de spiegel en niet schrikken van het aangezicht, omdat dat zover bij mijn gevoel vandaan is.
Ik ben weer gezond en stralend. Want dat levert het juiste gewicht je ook. Zelfvertrouwen en plezier in een nieuw shirtje. Weten dat je jezelf respecteert, door jezelf goed te onderhouden met ontspanning, beweging en voeding.
Die ontspanning is nog een beetje een uitdaging. Uiterlijk 1 januari 2013 wil ik weer lekker wekelijks muziek maken. Nu staan er nog wat dingen op stapel voor me, die ik als eerste ga doen. Mijn zaak opbouwen, mijn geldreserve aanvullen en mijn leven starten op een ander adres.
Alles is in beweging. Ik voel dat het lukt.
Nog even volhouden Ik ruik de eindstreep:-)

Een moederdag met dimensies

Op Moederdag voel ik me vooral altijd rijk over het feit, dat mijn kind nog leeft. Door zijn geschiedenis ben ik me daar sterker van bewust dan ik anders zou zijn. "Ieder nadeel heeft zijn voordeel", zegt Johan Cruijf ook steeds. Vandaag heeft dat bewustzijn een andere dimensie dan voorheen.
Gisterennacht is er een achterneef van mij overleden. Nou heb ik er daar heel veel van en ik ken ze ook niet eens allemaal. Met deze ben ik zo'n beetje opgegroeid. Niet op de lagere school, want die was tot en met de vierde klas gesplitst in jongens en meisjes. Na de samenvoeging heb ik het "geluk" gehad om in het gebouw van de meisjesschool te mogen blijven. Wel op de middelbare school en zelfs ook op de avondschool. Daar volgde hij na zijn HAVO het VWO en ik het vak Economie I, dat ik een handigere en bredere basis vond voor mijn toenmalige studie.
Dankzij LinkedIn kun je elkaar dan toch weer volgen. Op de reüniën van die middelbare school en de 50 jarige bruiloft van zijn ouders hebben we elkaar uitgebreid gesproken. Hij maakte zich toen zorgen over zijn toekomst. Zijn opa had Alzheimer en en zijn vader heeft het nu.... Wat zou zijn voorland zijn?
Nou anders dan hij dacht. Tot vorig jaar zomer was hij een gezonde, sportieve vent. Goed in zijn vel en zijn psyche. Toen viel hij opeens erg af en werd hij moe. Ja, dokter, ziekenhuis, vele pogingen, maar de leukemie heeft gewonnen. Een man, die in staat was om de feiten onder ogen te zien, oplossingen te zoeken en positief te blijven waar hij kon. Want dit was niet makkelijk.
Zijn moeder is een voorbeeld voor vele vrouwen. Altijd al. Hartelijk, warm, recht van rug en ook goed in haar vel en haar psyche. Een moeder, die niet meer veel met haar man kan delen. En op dit moment een blokje om is om te zien of hij zo na zijn wandelingetje de weg wel weer terug weet naar hun verse aanleunwoning. Zij heeft 2 dochters, waarvan de ene nu met het verdriet moet leven, dat zij haar broer niet met haar bloed kon helpen en de andere met het verdriet dat haar stamcellen toch niet goed genoeg waren.
Deze vader en moeder waren altijd goed bevriend met mijn ouders. Mijn moeder en zijn moeder zijn nichten. Na het overlijden van mijn vader zijn deze mensen er erg voor mijn moeder geweest.
Nu rijd ik zo mijn tante naar haar schoondochter en haar overleden zoon. Blij dat ik iets voor hun allemaal kan doen. Op Moederdag. En met een zeer rijk gevoel, dat mijn zoon het is blijven doen.......

Leven!

Ik ben er weer. Het heeft even gekost om de dynamiek van mijn nieuwe realiteit sinds nieuwjaarsmiddag 2012 echt tot mij door te laten dringen. De bekende achtbaan kwam langs en is soms nog even terug.
Het goede nieuws is, dat ik dichter bij mijzelf ben dan ik in jaren ben geweest. Het leven lacht me toe, ik voel en zie de kansen en durf ze ook te ontdekken.
Dat gaat niet vanzelf. Dat hoeft ook niet. Ik heb veerkracht genoeg om mijn leven te leven. Om te dealen met wat op mijn pad hoort, hiervan te leren en mezelf te ontwikkelen.
Zakelijk en privé ontdek ik momenteel steeds meer nieuwe wegen, die ik ook durf te verkennen. Ik proef en maak keuzes en leef. Telkens blijkt weer, dat er zoveel meer wegen naar Rome leiden en dat die ook vaak voorzien zijn van vele mooie zaken.
Mijn gedachten zijn weer voor mij. Mijn eten is weer voor mij. Mijn keuzes zijn weer voor mij. Mijn genieten is weer voor mij. Mijn tijd is weer voor mij. Mijn lijf is weer voor mij. Mijn vertrouwen en houden van is weer voor mij..................
Ik voel vanuit mijzelf weer waardering om mij heen. Fijne aandacht en erkenning. Vrijheid om echt gewaardeerd mezelf te zijn.
Dit alles vraagt ook wat van mij. Niet alleen, dat ik door ga met mijn tocht naar mijn gewenste gewicht. (Ik ben al mooi halverwege.) Vooral vraagt het van mij om vanuit al die levenslessen de focus en de durf te hanteren om vanuit mijzelf, mijn passie en trouw aan mezelf te leven. Vanuit mijn gevoel en eigen wijsheid. Ik voel dat het me lukt. Ik voel dat ik erdoor straal, ik voel dat anderen hier ook door stralen en dat maakt mij weer stralend.
De knop is om. Het is wel belangrijk voor mij om hier regelmatig even dicht bij mezelf bij stil te staan en het echt te ervaren.

Doorleven geeft glans en rust

De afgelopen 6 weken had ik vooraf bezien misschien liever niet beleefd. Deze verwarring en emotie, het opbreken was niet wat ik voor ogen had. Nog heb ik vaak het gevoel: dit had voor mij niet gehoeven.

Als ik eerlijk ben, komt er meer ruimte voor de andere kant van het verhaal. Terwijl ik dit opschrijf, voel ik de pijn, nou vooral het verdriet, dat dit zo is. Dit betekent, voor mij, dat ook ik verwijdering voel, die mij naast dit verdriet, soms nog tot mijn verbazing, goed doet.
Vanuit de acceptatie van de situatie ontstaat er ook bij mij ruimte voor een nieuwe fase in mijn leven. Voor genieten van het feit, dat ik weer even de tijd heb om puur mezelf te ontdekken en te genieten. Om te ervaren, hoe makkelijk ik het evenwicht in een relatie zoek, zonder hierbij te voelen en te weten wat voor mij in die relatie goed is. Volgens komt dat voort uit de behoefte aan een levenspartner en niet "weer" een start opnieuw te hoeven maken. Op dit moment ervaar ik, door alles heen, de kracht van mijn levensweg voor mij, die blijkbaar stoppen en weer opstarten kent.
Toen ik 7 was wist ik, voelde ik, dat ik niet het leven wilde van mijn moeder met die zwabber op het balkon. De laatste weken, realiseer ik me steeds meer, hoe anders mijn levenspad loopt. De laatste dagen merk ik schoorvoetend, dat ik dit levenspad ook kan omarmen, er van durf te houden. Want hoe diep de pijnlijke emoties soms nog zijn en waren de afgelopen week: ik ervaar ook de ruimte van de komende lente. En als lentekind voelt dat goed.
Ik dacht, die lente ook in mijn relatie te (kunnen) voelen. Als ik eerlijk durf te zijn, was ik die een beetje kwijt. Zocht ik die lente en inspiratie wel op en werd die niet doorvertaald in ons samenzijn voor mij. Hierin liepen we niet meer dezelfde route. Dit tikkend komt het gevoel op. Dat had wel gekund. Ja, dat denk ik ook. Alleen daar zijn 2 mensen voor nodig, die openstaan voor die manier van leven. Ik voel en denk nu, dat  hier het kernverschil ligt. Ik heb die lente en inspiratie nodig om te leven. Die positieve blik van openstaan voor ontwikkeling. Niet perfectionistisch, wel doorontwikkelend.
Dit herken ik ook in de levens van de mensen, die ik uit mijn eigen leven ken en waar ik levensinspiratie uit haal. Zo leefde mijn vader, mijn oma en mijn tante Corrie met de stok. Zij zijn voor mij directe voorbeelden van hoe je ook je keuzes kunt maken in het leven. Die keuzes zijn misschien niet standaard. Wel essentieel voor de behoefte aan doorontwikkeling en inspiratie in het leven.
Inspiratie, een open view, het gevoel dat ik ontwikkeling en verbazing kan geven aan mijn eigen leven is belangrijk voor me.
Hierin is ook de verbinding met andere mensen essentieel voor me. Het mooie is, dat ik de afgelopen weken heb mogen hervoelen in welke mooie contacten met mensen ik mijn leven leef. Natuurlijk zijn er in deze 6 weken ook wegvallende contacten geweest. Dit hoort blijkbaar bij dit proces. Dat is jammer en toch ook weer waardevol.
Ik voel een voorzichtig plezier in de komende periode en nieuwsgierigheid naar wat er komt.